Ավելացել է Գաֆեսճյան կոլեկցիայի մի տարածք, որտեղ ամեն անգամ մտնելիս ես հասկանում եմ, որ շատ օտար է էս քաղաքին: Եթե քանդակի կողքը ոստիկան է կանգնած, ուրեմն արդեն օտար է. ձևամտածողության առումով էլ է օտար: Գուցե մի քառասուն տարի մնա՝ հասկանանք, որ վատ չէ, էսպես էլ կարելի է մտածել, բայց ես ինչքան հասկանում եմ՝ դեռ օտար է: Ես անընդհատ տեսնում եմ՝ ինչ-որ անհասկանալի, թոխմախգյոլային ձևամտածողության, գերեզմանային դիզայնի մտածողության քանդակներ են դնում քաղաքում: Մեզ մոտ ուզում են հատուկ տեսնել որևէ մեկի հուշարձանը: Էդպիսի պրակտիկա աշխարհում վաղուց չկա: Հասկացել են, որ քաղաքում պիտի լինի արվեստի գործ, իսկ արվեստագետն ինքը կորոշի՝ ինչպես լինի, օրինակ, Սարոյանի քանդակը, ոչ թե լինի լավ ուսանողի վատ գործ: Փարիզում Պիկասոյի հրապարակում դրված էր աղբից հավաքած կենտավր: Ես հասկացա, որ էնտեղ խնդիրը այլ կերպ է դրված: Իրենք հեղինակին են հարցնում, թե ինչ լինի քաղաքում, ոչ թե գալիս են ու ասում՝ սա եմ ուզում, սա՝ ձեռքին, դու կարո՞ղ ես հետաքրքիր լուծում տալ. էստեղ հետաքրքիր լուծում չի կարող լինել:
#արուեստ #հարցազրոյց #արա֊jովսէփեան #ara-hovsepyan #հայ֊նկարիչներ #քաղաք