իրենք համակարգային մոտեցման տեսակ ունեն, օրինակ՝ անընդհատ հարցնում էին՝ դուք ձեզ մոտ որտե՞ղ եք ցուցադրվում: Իրենք կարծում էին, որ մեր գործերով պիտի հեղեղված լինեն մեր թանգարանները, պատկերասրահները: Տպավորությունն էնպիսին էր, որ մի երկրից ենք եկել, որտեղ հորդում է արվեստը, ու, բնականաբար, տեղաբնակները պիտի շատ հիացած լինեին այդ արվեստով: Մենք չգիտեինք՝ ինչ ասել, որովհետև, օրինակ, Գերմանիայիում դոկումենտային կուրատորը՝ Կետրին Դևիդը, երեք անգամ հարցրեց, թե մեզ ով է ներկայացնում: Մենք ասացինք, որ մենք՝ մեզ, ու ինքը չհասկացավ, որ հնարավոր է՝ մեզ ոչ ոք չներկայացնի, ու մեր հետևում հովանցիկ քամի լինի: Քանի որ իրենց ընկալումը համակարգային է, ընդհանուր հայ արվեստ հասկացության ընկալումը իրենց մեջ չկա: Արվեստագետին իրոք պետք է մեջք, որը քո առողջ երկիրը պիտի լինի, այսինքն՝ էն երկիրը, որ առաջինը գիտի քո արժեքը ու հպարտ է, որ քեզնով է ներկայանում, իսկ մենք էսպիսի բան, ցավոք, չունենք:
#արուեստ #հարցազրոյց #արա֊jովսէփեան #ara-hovsepyan #հայ֊նկարիչներ