չիսլեանի շէնքը։
փետրուար 2018։
ժամը իննին։ (:
հոկտեմբեր 2016։
ապրիլ 2012։
ապրիլ 2012։
ապրիլ 2007։
սեպտեմբեր 2016,
նկարել եմ, որ փնտրեմ համացանցում ինչ են ասում։
սեպտեմբեր 2016։
գնացել էի պատկերասրահ գոյներին ուշադրութիւն դարձնելու համար։
այստեղ գրեթէ նոյնը x100֊ով։
հոկտեմբեր 2012
բայ անդրանիկ։
ու տենց
ZONO, չմշակած։ (:
միսչիֆ մենեջդ շտո լի։
նոր օբյեկտիւ ունեմ, EBC ծածկոյթով, այդպէս հասելբլադների ծածկոյթներն են սարքում։
ես էլի 28մմ֊ոց ոսպնեակներ ունէի, ԳԴՀ֊ական, պրակտիկար բրենդի, դիաֆրագման՝ 2.8֊22։ Իսկ այս մէկինը 3.5֊ից էր սկսւում, մտածում էի, ափսոս, երեւի պէտք է ԻՍՕ֊ով կոմպենսացնեմ։
Սկսեցի թեստաւորել։
Նախ ԳԴՀ֊ականը, 8 դիաֆրագմայով։ Շաթերի սլաքիքը մէջ տեղում — «վիդերժկան», ստացւում է 100։
Փոխում եմ նոր Ֆուջինոնի։ Դիաֆրագմա՝ կրկին 8։ Շաթերի սլաքը թռաւ աջ։ Բերում եմ մէջտեղ։ Ասում է՝ 800։ Այսինքն, իզուր էի անհանգստանում։ Սա ութ անգամ աւելի լուսազգայուն է։ Աւելի «արագ» է։
Ո՞ւմ վրայ պէտք է թեստաւորել։
Կատու չունեմ։
Այնպէս որ բարի առաւօտ, քնաթաթախ։
եւ այդպէս։
Թարմացում․ ես յիմար եմ, Ֆուջին նկարել է իր ամենաբաց՝ 3.5 դիաֆրագմայով, քանի որ իմ Քենոնի մ42 ադապտերը չէր սեղմում օբյեկտիւի ասեղիկը, որը պէտք է սեղմուի, որպէսզի թոյլ տայ ես ինքս փոխեմ դիաֆրագման։ Այլապէս այն միշտ բաց էր։ Հիմա այլ ադապտեր եմ օգտագործում որ այդ ասեղիկը սեղմում է։
կարկուտը սկսուեց ու խփեց երեսիս։ ։Ճ
ու տենց
Վոյաջերի ղեկին, Թբիլիսի
ցց չվհատվող
ու տենց
այստեղից
ու տենց
ու տենց
https://www.youtube.com/watch?v=u4dnbW1-ors
ու տենց
ցԼիլիթՄուրադյան
ու տենց
ու տենց
Ջոհնսոնն ու Ջոնսոնը հոգում են ձեր մասին։
ու տենց
Գալի՞ս եք Ֆայֆոքս 4 Լաունչ Փաթի՞։
Համ էլ սենց լավ բաներ եմ րեքվեսթել՝
տեսնենք կուղարկե՞ն։
ա նա պոսլեդոկ ես կասեմ որ շատ եմ հավանում
Ֆայրֆոքս Մոբայլի այս լոգոն՝
Շնորհավորանքներս, էսա դուրս ա գալիս, դիմավորեք, Ֆայրֆոքս չորս, ես բետան քշում եմ, շատ շատ շատ գժոտն ա։
հգ․ իսկ անցյալ միջոցառման, firefox 3.5 launch լուսանկարները այստեղ են։
Չեմ հիշում ով է լուսանկարների հեղինակը, ներեցեք կոպիտիս։
Մուշե՜ղ արի սամովոլկա ։Ճ
ու տենց
իրականացա՛վ, ահա թե ինչ մեյլ եմ ստացել այսօր՝
Hi all
DejaVu Fonts 2.33 has just been released
Highlights of this release are improved Hebrew and Armenian, emoticons,
playing cards, and many other new glyphs, improvements and bug fixes.
For full changelog, check http://dejavu-fonts.org/wiki/Changelog
Packages are available on SourceForge, see
http://dejavu-fonts.org/wiki/Download
SVN is open again.
Greetings
Ben
տառատեսակները, ինչպես ասել եմ, անթերի չեն սակայն միեւնույն է շատ լավն են։
Ահա չեյնջլոգը։
ու փաստորեն, կարող եք քաշել
իսկ սա՝ դեժավյու պրոեկտի հիմնական կայքն է
ու տենց
released photographic light meter version for Nokia N810 as well
I have been written about n900 version here
it turns your N810 into photographic light meter: calculates aperture and shutter settings, depending on ISO, aperture and shutter
I use it a lot when do photos with cameras which does not have a light meter. These are mostly film cameras.
}}
and this is a link to the maemo talks thread
enjoy the software and make good photos!
and do not forget your old good friend -tablet Nokia N810
ու տենց
ու տենց
My friend Norayr said that when the price of sugar goes down worldwide due to a surplus, it will go up in Armenia. He said monopolies were a result of the lack of democracy, and that if there were more people who knew their rights and demanded them, there would actually be a working democracy. But too many people here were fearful, and that the fear had been ingrained for centuries because they had never had their own government before. He spoke about Yerevan in the 1950s and 60s when the repatriates came, before Stalin put an end to it and closed off the Republic. “This was a very nice time in Yerevan,” he said, with Armenians from France and Iran and the U.S. and elsewhere; they all brought their ideas and strengths and diversity with them and it was reflected in the architecture and the films produced here. He said he wanted to see this happen again, that change would come from repatriates. It was an idea I had heard before, in 2006, but slightly different. A friend who had worked in the early years of the government but then left it once he saw the burgeoning corruption, and then how it became institutionalized, thought that change would only come from those who left, learned something of the world from the outside, and came back to try to change things. In effect, he was describing Norayr, an educated citizen.
But at that time, in 2006, Norayr was miserable. When I had known him, he was very unhappy, and he complained often about the problems in Armenia. Like my artist friend, he often lamented the intense conformity here and he had told me how he would get stopped and harassed on the street, by the police, and because of his dog. He has since lived in Switzerland, where he says the police can stop anyone at random and ask them to show what’s in their pockets. He said the best things about living in Switzerland were his bike and his work at a computer research group (though the salary was very bad). I was surprised at his complete transformation to a happy, smiling, upbeat guy in contrast to the depressed person I used to worry about. “What happened to you?” I asked him. “I went out into the world and got some perspective,” he said.
Norayr now keeps a live journal which he writes in Armenian. He is well aware of the problems here, but I think the main change that I have seen in him is his appreciation for Armenia. At first he wrote his live journal in Russian, which is his first language, but he decided to write only in Armenian in order to learn it more and to promote it, though he lost Russian readers. He said that the Armenian alphabet wasn’t perfect, but he thought Mesrob Mashdots designed it pretty well. He gave the example of the French using four letters – eaux – for one sound, when Armenians can use one character: n. Likewise, Germans need four consonants for one sound – tsch – which again, Armenians have one character for. I had never thought of the effectiveness of the alphabet before, since I still struggle to learn the intricacies of pronunciation, but Norayr was right. He was against schools that teach in English or Russian. He believes Armenian should be the language used to teach in schools, and besides learning English and Russian, Armenians should learn the languages of their neighbors: Persian, Turkish and Georgian. It’s clear to me that Armenians learn English and Russian mostly for the economic benefits that come with leaving. But Norayr was telling me that people seem to think those languages are “cooler”, which is indicative of the provincial thinking that if it comes from outside Armenia, it must be better. One day when I was watching tv in Tzaghkahovit (I don’t have a working tv in my Yerevan apartment) I realized that the shows were either in Armenian and Russian. You wouldn’t know that there were three countries of people speaking three other languages so close by. Norayr was consistently arguing for diversity as a channel to change. I thought that if Armenians knew the languages of their neighbors, there would be more opportunities for exchange and peace. Even economic gain could come from learning regional languages as well. Norayr explained problems that other people had mentioned to me, but which he blamed on centralization. For example, completely destroying old homes and buildings to create Northern Avenue instead of using that time, money and energy to improve parts of Yerevan outside the center. Drawing international companies to Yerevan when it would make sense to start giving them incentives to go to Vandzor and Gyumri, but it was easier for those in the government to benefit from development in Yerevan, where they live. He blamed these phenomena for the economic exodus: the Armenians in the regions who are forced to go to Russia to support their families because nothing is being developed for them.
Սրանք հատվածներ են․ Նենսի Աղաբյանը, որը կրկին Հայաստանում է, մեեեեծ տեքստ ա գրել։ Ինչպես միշտ, սակայն։ Մի քանի լուրջ անճշտություն կա, խնդրեցի փոխել։ Ամեն դեպքում կարդացե՜ք, հետաքրքիրն ա իր հայացքը։
Նորացում․ Ուղղումները արված են։
ու տենց
Ամառային դահլիճը դատարկ է։
իսկ սիրահարների այգում, չնայած որ անհարմար է ու էկրանը փոքր է, սակայն մարդիկ իրար գլխի են հավաքված, ու կանգնած, ու ասեղին ընկնելու տեղ չկա բնավ։
ու դա նշանակում է որ ինչ որ մեկը բնավ բիզնեսից գլուխ չի հանում։
ու որ մի քանի հոգի կա որ սրիկա են։
ու տենց
յա տակի սիոնիստ յեվղեյ
փաստորեն
ֆսեմիրնայը գասպոդստվը ֆորեվա
_ու տենց _
ԱԱաաաաաա մեր կիրակնօրյա ֆրիսբին ֆոտո խաբար բզիկում ։Ճ
Ու ստեղ անմիջական կապ ունի։
Փաստորեն։
_ու տենց _
_ու տենց _
Անահիտը տեղադրել ա ֆեյսբուկում այսօրվա ցուցահանդեսի լուսանկարները
ցուցահանդեսը բաց է կիրակի մինչև հինգը, երկուշաբթի մինչև յոթը։ Այսքանը գիտեմ։ Ասենք կարող ա 6.55-ից 7-ը։
_ու տենց _
_ու տենց _
_փաստորեն _
(c) Anna Sahakyan
_ու տենց _
_ու տենց _
_ու տենց _
իսկ այսօր Օտտոյի հետ զբոսնելուց՝
քրոսփոստ graffiti_am{.lj-user} -ում։
_ու տենց _
հայացքը իմ միշտ հեռուն է նայում
_ու տենց _
A towel, it says, is about the most massively useful thing an interstellar hitchhiker can have. Partly it has great practical value – you can wrap it around you for warmth as you bound across the cold moons of Jaglan Beta; you can lie on it on the brilliant marble-sanded beaches of Santraginus V, inhaling the heady sea vapours; you can sleep under it beneath the stars which shine so redly on the desert world of Kakrafoon; use it to sail a mini raft down the slow heavy river Moth; wet it for use in hand-to- hand-combat; wrap it round your head to ward off noxious fumes or to avoid the gaze of the Ravenous Bugblatter Beast of Traal (a mindboggingly stupid animal, it assumes that if you can’t see it, it can’t see you – daft as a bush, but very ravenous); you can wave your towel in emergencies as a distress signal, and of course dry yourself off with it if it still seems to be clean enough.
More importantly, a towel has immense psychological value. For some reason, if a strag (strag: non-hitch hiker) discovers that a hitch hiker has his towel with him, he will automatically assume that he is also in possession of a toothbrush, face flannel, soap, tin of biscuits, flask, compass, map, ball of string, gnat spray, wet weather gear, space suit etc., etc. Furthermore, the strag will then happily lend the hitch hiker any of these or a dozen other items that the hitch hiker might accidentally have “lost”. What the strag will think is that any man who can hitch the length and breadth of the galaxy, rough it, slum it, struggle against terrible odds, win through, and still knows where his towel is is clearly a man to be reckoned with.
_ու տենց _
прихожу на днях в офис а там такое
а у меня еще подарок есть 🙂 и он украсил офис 🙂
Это нас Лилька снимала сменой 🙂
ու տենց
Утром подсчитал мелочь, оставшуюся в карманах – оказалось ровно 15.15 франков. По случайному совпадению 15+15 это тридцать, столько, сколько мне сегодня исполнилось. Я поехал на работу в унив как обычно, проезжая мимо речки Сил.
В Цюрихе есть две речки, одна Сил – маленькая, а другая – Лимма – широкая, глубокая, с отвесными стенами и низкими мостиками. Мостики настолько низкие, что под ними в состоянии проплыть только очень низкие катера, и наверное, нужно пригнуться, если ты хочешь проплыть под ними на лодке. Чтобы посидеть рядом с водой люди спускаются на небольшие площадки по лестницам. А я предпочитаю сидеть наверху, и болтать в воздухе свешенными над водой ногами. В том месте, где Лимма впадает в озеро можно понаблюдать за катерами, лодочками и их пассажирами. А ночью, проходя по мосту можно услышать как рыбы выпрыгивают и плюхаются обратно в воду, постоять, опершись на перила, и покараулить их, что бы посмотреть на то, как они прыгают.
Тем не менее Сил мне ближе. Сил не широкая и не глубокая. Она маленькая и мелкая, так, что даже ребенку не составит никакого труда перейти ее вброд. Сил приветлива, позволяет не только спуститься к воде, но и походить по зеленой тропинке вдоль нее. На этой тропинке прогуливаются компании людей и собак. А в одном месте к Сил спускаются особенные лестницы. Не такие маленькие и узкие, как к Лимма, а широкие и огромные. Я их называю Цюрихским каскадом, и те, кто видел Ереваснкий каскад поймут мой юмор.
На лестницах у Сил греются под солнышком, завтракают, болтают, расслабляются люди всех возрастов, национальностей, и профессий.
Еще над речкой летают чайки, а по бульварному тротуару вдоль улицы над рекой, где я проезжаю тоже выгуливают собак.
Итак, я люблю проезжать у Сил. Вначале мой маршрут был обусловлен движением трамваев, так как я не знал хорошо город и старался держаться дорог, где ходят трамваи, чтобы не заблудиться. Теперь я предпочитаю прокатиться у Сил просто потому что так приятнее.
Уже несколько дней там что-то строят, и я обьезжаю строителей. А внизу по речке колесят экскаваторы. Сегодня мне преградил дорогу вьехавший на тротуар большущий самосвал. Настолько длинный, что упершись задом в ограду у речки, занял не только тротуар, но всю улицу и остановил движение машин
Я сошел с велика, и мы с ним перешли дорогу, обойдя самосвал, дошли до мостика. Оттуда я увидел, что в кузове грузовика булыжники. Самосвал свалил их в речку, оставив облако пыли в воздухе. Затем к булыжникам двинулся один из экскаваторов Он напоминал скорпиона, у которого вместо ядовитого хвоста клешня. Схватив булыжник, экскаватор повернулся и стал удаляться. А я думал о том, как жаль, что не захватил камеру, и не поснимал этот импозантный экскаватор. А если бы позволил zoom, снял бы и крупный план выплескивающейся из гусеничных щелей воды. Тогда я подумал, что не надо забывать: при мне лучшие камеры на свете. Камеры, по качеству, четкости, глубине и цветопередаче превосходящие всякие dv, hdv, digital betacam и кинопленку вместе взятые – мои глаза.
Так я полюбовался бурлаками экскаваторами на Сил, сочными красками Цюрихского утра, и мы с великом покатили дальше, на работу, надеясь что с речкой строители социализма ничего плохого не сделают
когда мне случалось на пару дней вырваться из армии, и руки чесались поснимать, то я снимал просто так, что придет на ум. А после армии решился собрать. Сценарий придумывал во время монтажа, так что строго не судите. Спасибо.
