– Երեխեք, չեք հավատա ես նվայում եմ աշխատում․ աշխատատեղիս մոտենալու համար մեկը պետք ա վերկենա, աթոռը քաշի, որ անցնեմ։
Հա, վատսուն սանտիմետր ա սեղանիս ու պատի հեռավորությունը հազիվ եմ տեղ անում։ Մեր առաստաղին այ էս հաստության կանաչ որդեր են։
Իսկ հատակին տեսել եմ տարանտուլների ձագերին։ Իսկ երբեմն տեսնում ես որ մի սեղանի կոմպի լարերի համար նախատեսված անցքից մուկ ա վազում ու մտնում ա այլ սեղանի նույն անցքի մեջ։
– Ահա, թիսիփի փաթեթներ ա տանում բերում։
– Բա ինչի՞ ես այնտեղ աշխատում։
– Դուք դեռ ամենը չլսեցիք։ Ուրեմն, դա նախկինում գործարան էր։ Որը երևի 1978 թվից չի աշխատել ու մերը ամենա լավ սենյակն ա, քանզի մենք ցվետ նացի ենք, ու վերջը վերջո ճարտարապետներ ենք։
Ու պատերի օբօյներին ինչ որ հեռախոսի համարներ ա գրած ու լինում ա «իշու ծիբյա» գրած։ Ու մենակ մենք ինտերնետ ունենք։
– Վայ ծյոռկեմ քեզ
– Ահա, իսկ զուգարան գնալու համար, ես վերցնում եմ օճառ ու իրանով գնում եմ ասնեք մի հիսուն մետր։ Հետո օճառով վերադարնում եմ։
Իսկ պերերիվ մենք չունենք, գնում ենք կողքի շենք, այնտեղ մի ծոծա կա ով առավոտը գալիս կանաչ շոր ա հագնում ու սաղ մաքրում ա, հետո սպիտակ շոր ա հագնում ու ճաշ ա խատրաստում ու հետո կրկին կանաչ ա հագնում ու սաղ հավաքում։
– մարդ և նավ։
– այո, լրիվ։ Ու տոներին ել ենք աշխատում։
– Լսի, ինչի՞ ես էնտեղ աշխատում։
– Կրիզիս ա, գոհ եմ որ էս կա։ Վայ երեխեք փրկեք, վաղը շաբաթ ա էլի գործի ու էլի իննին։
ու տենց
