էն օրը մեր տուն եկան մի բանուոր ու իր աշխղեկը։
աշխղեկի հետ զրուցեցինք իրենց տարբեր պատուերների մասին։ ինչ են իրենցից ուզել ու ինչ ա ստացուել։
իսկ բանուորը պատմեց որ «էլեկտրականութիւն իննսունականներին կար, հատուկ հողի մէջ էին մտցնում, որ ժողովրդին ճնշեն, նուաստացնեն»։ ու «այ ռուսներին չէր լինի տէնց նուաստացնել, իրենք այլ են»։ տեսանք, ոնց ա «չի լինում» նուաստացնել։ բայց բան չասացի։
նաեւ ասաց որ «հովիվները թուրքերին կովեր են ծախում լաւ գներով»։ ու երբ փորձեցի ճշտել, ասաց՝ «դէ պարզ ա նախապէս պայմանաւորուել էին որ կը ծախի, կովերին քշեց գետի մէջ, ասաց իրանք գնացին։ բա եթէ հատուկ չի գցել գետը ո՞րտեղից իրան փող որ բոլորին փոխհատուցի իրանց կովերի փողը»։
ես չեմ իմանում փոխհատուցել ա թէ չէ ու ինչ փողով, բայց սա եւս մի պատկերազարդում ա նրա ոնց են որոշ մարդիկ հակուած հաւատալ դաւադրութիւններին։ ու ինչ ցածր վստահութիւն կայ բոլորի հանդէպ՝ եւ պետական ինստիտունտերի, եւ հովիվների։ ով «կարում ա անում ա»։ ու ապա դա արդարացնում ա եթէ նա էլ մէկին գցի։
նաեւ դա այսպէս կոչուած «քրիտիկալ թինքինգ»֊ի ոչ զարգացած լինելու մասին ա։ չի մտածում՝ բա ո՞նց ա էդ հովիվը բանակցել գին, պայմանաւորուել։ իրա՞ն են գտել թուրքերը կամ քրդերը արաքսի էն ափից, ո՞նց են գտել՝ վրաստանո՞վ են եկել էդ մի քանի կովի ձեռք բերման համար բանակցելու, թէ՞ ռուս սահմանապահներն են կազմակերպել բանակցութիւնները։ կանխի՞կ են տուել նախապէ՞ս, թէ՞ փոխանցում են արել երբ կովերին ստացել են։
էհ։
#դաւադրութիւն #վստահութիւն