ես հէնց նոր ֆիքսեցի մի բագ իմ ֆրիլանսում, իմ արաց վրիպակ։
իրանք ունէին երկու ֆունկցիա՝ մէկը MqttOut որը վերցնում էր string ու մէկը MqttOut որը վերցնում ա json։
ֆունկցիայի անունը նոյնն ա։
սկզբից պահանջւում էր տող ուղարկել։ յետոյ պահանջը փոխուեց ու պէտք եղաւ ուղարկել ջսոններ։
ու ես ունէի երկու ֆունկցիա, որ տող էին ուղարկում Mqtt֊ով։
յետոյ պէտք եկաւ փոխել՝ ես ստեղծեմ ջսօն, ու էդ ջսօնն ուղարկեմ։
յետոյ լիքը դեբագներից եւ անքուն գիշերներից յետոյ յոգնած էի, ու երբ սկսեցի ջսոն ուղարկել, մի ֆունկցիայի մէջ ջսոնը սարքեցի, ուղարկեցի։
միւս ֆունկցիայի մէջ ջսոնը սարքեցի, բայց ուղարկեցի էլի տողը, չնկատեցի որ ջսոնի փոխարէն տող ա դեռ ուղարկւում։
իսկ որոշ ժամանակ անց երրորդ ֆունկցիան աւելացրի, քոփի փէյսթ եմ արել երկրորդից, փոխել եմ ջսոն սարքելու մասը։
հետեւաբար կրկին տող ա ուղարկւում փոխարէնը ջսոն ուղարկուի։
էդքան դեբիլ սխալ չէի անի, եթէ ունենայի MqttOutStr ու MqttOutJson տարբեր անուններով ֆունկցիաներ։
իսկ ես դրանք կունենայի եթէ պասկալը թոյլ չտար function overloading։
եւ կրկին՝ ես սիրում եմ երբ լեզուն չի թողնում, ոչ թէ երբ ունի հնարաւորութիւն։ ես սիրում եմ երբ չունի հնարաւորութիւն։ զի հնարաւորութիւնը՝ նաեւ սխալ անելու հնարաւորութիւն ա։
#ծրագրաւորում #ծրագրաւորման_լեզուներ #մօտեցում