gotosocial֊ի հետ ֆեդերացիան աշխատեց ինձ մօտ, վերջապէս, socialhome֊ից։
երէկ ահագին զզուելի տրամադրութիւն ունէի երեկոյեան։ ու չէի ջոկում՝ ինչի։ գիշերն էլ չէի կարողանում քնել, փորձում էի հասկանալ։ առաւօտը հասկացայ՝ low dominance, ըստ երեւոյթին, պլիւս յոգնած ուղեղ։ մէյլերն էի գործի ուզում բացել, տեսնել ինչ եղաւ, բայց նաեւ չէի ուզում տեսնել։ զի ես գրել էի ինչ եմ մտածում՝ առաւօտը, ու սպասում էի որ ինձ ապտակեն, կամ ինձ հետ չհամաձայնեն։ այլ անգամ էլ կը գրէի ինչ եմ մտածում այդպիսի հարցով, եթէ հարցնէին՝ պարզապէս ինձ դիմեցին էս անգամ, չէի կարող չասել։ երբ չեն հարցրել՝ չեմ խառնուել, կամ չեմ իմացել սէնց հարց կայ։ որ հարցրել են՝ չէի կարող չասել անկեղծ։ դէ հարցրել են՝ պիտի ասէի, բայց գիտէի որ լաւ չի ընկալուի։ համ էլ կոմիքս եմ մէջբերել, ու դա էլ երեւի իրենց պէտք ա վիրաւորէր, թէ մենք լուրջ բաներ ենք խօսում, իսկ նա չի հասկանում ի՛նչ վտանգներ կան։
երեւի դա ազդել էր։ միւս տրամադրութեան վերաբերեալ վարկածս էն էր, որ պատկերացրի՝ գործընկերներս ինձ հարցնեն՝ ինչի՞ ես դուրս գալիս, ու ես ո՞նց իրենց բացատրեմ որ մեծամիտ չհնչի, ու իրենք իրենց նուաստ չզգան, կամ ինձ՝ շատ քիթը բարձր։ ո՞նց ասեմ որ ես էդ փողով պատրաստ չեմ էդքան մեքենայ քշել։
նաեւ յիշեցի, որ առաջ՝ ամէն օր էր սէնց տրամադրութիւն զզուելի։ ամէն երեկոյ, ու ամէն օր՝ բեքգրաունդում։
մէկ էլ մէկի հետ խօսում էինք, նա գործ էր արել մէկի համար, հարցրի ինչքանո՞վ օկ էին իրան աքսէսներ տալու հետ, ասաց՝ շատ, ու ասաց՝ շատ ջերմ ու լաւ ընդունեցին իր գործը։
ու ես յիշեցի որ էն հին ֆբ֊ն, 10+ տարի առաջուայ, ինձ ապշեցնում էր նրանով, ինչքան կամեցող եւ անծանօթ մարդ կար։ եւ իրենց մէջ՝ տղաներ, ում անունը չգիտեմ բնաւ։ ոչ նախանձ։ ու որ իմ իմացած թուիթերն արդէն իրար վրայ ճուալու տեղ էր, իսկ իմ իմացած դաշնեզերքը՝ մի քանի կրօնականների տեղ ա՝ հաւատում ենք ընդհանուր առմամբ նոյն աստծուն՝ ազատութեանը ու մասնաւորապէս՝ ազատութեանը համացանցում, բայց տարբեր ինտերպրետացիաներ ենք տալիս, ու դէ շիան սուննիի համար աւելի ատելի թշնամի ա, քան քրիստոնեան։
ու տէնց։ #անկապ