Վրացեանը պատմում էր (էջ 187֊188) այն մասին, ինչպէս ՀՀ կառավարութիւնը տեղափոխւում էր Երեւան՝

>Ալեքսանդրապոլով անցնելը վտանգաւոր էր․ Սանահնից սկսած երկաթուղին գտնւում էր թուրքերի ձեռքը։ Պէտք էր անցնել Աղստաֆա֊Դիլիջանով։

>Մեկնողների մէջ էին կառավարութեան անդամները՝ Քաջազնունին, Խ․ Կարճիկեանը, զորս Հախուերդեանը, Ազգ․ խորհրդի կողմից՝ Աւ․ Սահակեանը, Ս․ Տիգրանեանը, Ստ․ Մալխասեանը, Պ․ Զաքարեանը, Ռ․ Տէր֊Մինասեանը, Ա․ Խոնդկարեանը, բռ․ Աբ Բաբալեանը, Հ․ Ազատեանը, Ա․ Մխիթարեանը եւ ուրիշներ, այլեւ զորապահակ՝ Դալի Ղազարի գլխաւորութեամբ։ Նրանց հետ գնում էին եւ երկու գերմանացի սպաներ՝ լէյտենանտ ֆոն Մոմսէնը եւ օբեր֊լէյտենանտ Այզենմանը՝ զոր․ ֆոն Քրեսի ներկայացուցիչները, եւ մի թուրք սպա Վեհիբ փաշայի կողմից։

>Մեկնումը կատարուեց շատ տխուր պայմաններում։ Վրացիները, որոնք, առհասարակ, երեւելի վարպետներ են հանդիսաւոր ընդունելութիւններ ու «բարի երթեր» կազմակերպելու, այս անգամ, կարծես դիտմամբ, արել էին ամէն բան, որպէսզի վիրաւորեն հայերի ինքնասիրութիւնը։ Հակառակ նախօրոք հայերի կողմից արուած դիմումի, վրաց կառավարութիւնը ո՛չ մի քայլ չէր արել դիւրացնելու համար «քոյր հանրապետութեան» կառավարութեան ճանապարհորդութիւնը։ Վրաց կառավարութեան կողմից ոչ մի ներկայացուցիչ չէր եկել կայարան։ Երկաթուղային վարչութիւնը, իր հերթին, անփափկանկատ բծախնդրութիւններով, դժուարութիւններ էր հանում․ տամադրել էր մի հին, կեղտոտ ու անյարմար վագոն, կարծես գաղթականներ լինէին ճամփորդողները։ Մեծ դժուարութեամբ կարելի էր եղել արտոնութիւն ստանալ՝ մի երկու սիկախարխուլ ինքնաշարժ տանելու։ Նուաստացած, դառն զգացումներով մեկնեցին Թիֆլիսից Հայաստանի վարիչները։ Կարծես, թշնամի երկրից էիին հեռանում։ Փոյլի կայարանում վրաց սահմանապահները լրացրին պակասը՝ փորձելով նոյնիսկ խուզարկել Հայաստանի կառավարութեան վագոնը, եւ միայն գերման սպայի միջամտութիւնը ազատեց այդ խայտառակութիւնից։

>Ընդհակառակը, ինչքա՜ն տարբեր էր վերաբերմումը Ազրբեջանում։ Սահմանի վրայ հայկական կառավարութիւնը ընդունուեց զինուորական պատիւներով․ ընդառաջ էին եկել նահանգապետը եւ Ազրբեջանի կառավարութեան ներկայացուցիչները։ Աղստաֆայում եւ Ղազախում արուեց պաշտօնական ընդունելութիւն․ ճաշ էր պատրաստուած ի պատիւ հիւրերի։ Թուրք գիւղացիները համակրանքով էին դիմաւորում հայ ներկայացուցիչներին, որոնք մինչեւ Հայաստանի սահմանը անցան բարեկամական ցոյցերի միջից։

Սա այն մասին ա, որ չնայած այսօր մեզ մօտ յարաբերութիւնները Ադրբեջանի հետ այդքան լարուած են, բայց երբեմն, որոշ դէպքերում, եղել են շատ աւելի լաւ, քան Վրաստանի հետ։

ու տէնց։

#պատմութիւն #յուշեր #գիրք #վրացեան #հհ #1918 #հայաստան #մէջբերում

բնօրինակ ծմակուտում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)