էսօր դուբնան էի յիշում, կրկին մտածում էի՝ ինչ ահաւոր երկիր էր սովէտը։ քիչ ա բանտարկեալներն են քաղաքը կառուցել՝ ու զանգուածային գերեզմանոցներ կան քաղաքի շուրջ, ուր ոչ մէկ չգիտի էլ քանի հոգի ա թաղուած, ու ովքեր էին, բայց եւ այլընտրանք չկար՝ պիտի ուրախ լինէիր, որ քեզ բանի տեղ են դրել, տուն են տուել էդ մեկուսացուած քաղաքում՝ ահաւոր տուն, փոքր պատուհաններով, ցածր առաստաղով, փայտէ հատակով, բարակ պատերով՝ այդ ցո՜ւրտ տեղում։ զի չես գնայ այլ երկիր։
ու իսկապէս, երջանիկ էիր, որ էդ խուցը ստացել ես։ բա ուրիշ ի՞նչ անէիր։
կրծել ես գիրք, պարապել ես եւ արժանացար այդ պատուին՝ առաւօտը շուն մետաղէ տարադ վերցնես, գնաս կանգնես էն կաթ բերող մեքենայի մօտ հերթ։ լցնեն, տանես տուն, եռացնես, խմես, հագնես մոխրագոյն շորերդ ու գնաս գործի։
ու դողաս որ մի բան էն չասես, կամ չանես՝ էդ խուցդ կը փոխեն մի այլ խցով՝ աւելի հեռու։ եւ աւելի քիչ քաղաքացիական։
#սովէտ #խսհմ #շէնք #պատմութիւն