ֆրինէթի ժամանակներում, կարգիչս ունէր այսպէս կոչուած «սոֆթ» մոդէմ, որի գործառոյթների զգալի մասը իրականացւում էր ծրագրակազմով, ոչ թէ «երկաթով»։ ու երբ «ուինդոուս էքսփլորերի» սքրոլ բառից բռնում էի, քաշում էի, կարգչի ռեսուրսները չէին հերիքում, անջատւում էր կապը։
դրա պատճառով (նաեւ նրա պատճառով որ պէտք էր հեռախօսի գիծն ազատ պահել ծնողների համար), ես աշխատում էի՝ ինչ֊որ ծրագրիկներ էի փորձում գրել, կամ կայքիկներ պատրաստել, անցանց, միաժամանակ կապի մէջ չէի։
ու դա ինձ ահագին չշեղուած էր պահում։
էս քանի օրը ես անցանց եմ, զի գործի չեմ՝ պահանջ չկայ։ ստեփանաւանում դէ կարիք էլ չունէի, ում հետ ուզում էի շփուել՝ շուրջն էին։ իսկ երեւանում, այսօր, որ գործի չեմ, էնքա՛ն յաճելի ա որ չպէտք ա կպած լինեմ ցանցին՝ երբ կը լինեմ վայֆայ տիրոյթում՝ կը լինեմ, չէ՝ չէ։
ու նաեւ յաճելի ա որովհետեւ «իրանք» չգիտեն ես այս պահին ուր եմ։ կամ ես չէ՝ էս եսիմում անունով քարտը, որ իմ վայֆայ ռաութերի մէջ ա։
ու տէնց։
#անկապ #անցանց