երեւի ասել եմ, բայց մէկի տուած թուղթն ենք թուայնացնում՝ դնենք վիքիդարան։ գործը դանդաղ ա գնում, բայց ինչեւէ։
սղնաղում ծնուած, թիֆլիսում աշխատած մարդու մասին ա, որ գնացել ա գարգառ՝ էրեխէքին դասաւանդելու։
ճանապարհին անցնում են եկատերինֆելդ աւանով՝ էսօր՝ բոլնիսի՝ ուր գերմանացիներ էին ապրում։ նաեւ անցնում ա ռուսական վորոնցովկայով՝ էսօր՝ տաշիրով, եւ բնականաբար զանազան հայկական գիւղերով։
եկատերինֆելդից ապշած էր՝ ամէնը կոկիկ, սիրուն, ոչ անտէր։ նաեւ ապշած էր որ գիւղացիների տների, հողատարածքների միջեւ պարիսպներ չկային։ հարցնում էր՝ բա ո՞նց էք անում, որ մէկը միւսի կտորից մի բան չվերցնի։ չհասկացան էլ ինչի մասին ա՝ ո՞նց ա հնարաւոր նման բան։
յետոյ երբ հայկական գիւղերից էր գրում՝ որ ամէնը անտէր, ամէնը վատ, մի կերպ, ոչ կոկիկ, հարց էր տալիս իրան՝ տեսնես հարիւր տարի անց հայ գիւղերը կը լինե՞ն եկատերինֆելդի պէս կոկիկ, հոգ տարած։
եւ չէ՝ չեն։
ինչի՞ եմ սա ասում՝ բնական ա որ հայերի մօտ ոչ միայն գիւղերը չեն եկատերինֆելդի պէս՝ պն֊ն էլ ա, պետութեան այլ մարմիններն էլ են։
կուլտուրա չունենք։
ու տէնց։
#բեքգրաունդ #պատմութիւն #հայաստան #կուլտուրա #հոգոց