որ պատկերացնէք, ոնց էր ութսունականների խսհմ֊ում ապրելը՝
չորրորդ դասարան, անգլերէնի առաջին դասից յետոյ, փորձում եմ անել տնայինը։ ծնողներիս դասը հետաքրքրեց, ուզում էին մասնակցել։ հարցրին ի՞նչ ենք անցել, եւ այլն։ պատմեցի, հայրս ասաց՝ չէ, սխալ ես ասում՝ դու ասում ես [kæt] իսկ մեզ սովորեցրել են՝ «քէթ», է֊ով։ ասում եմ՝ դէ իմ դասատուն յատուկ շեշտել ա, որ ա֊ի ու է֊ի արանքում մի ձայն ա, գուցէ սխալ եմ հանում, բայց հաստատ «է» չի։ նոյն տարակարծութիւնն ունեցանք եւ «the»֊ի վերաբերեալ։ պէտք ա ասել մեր դասատուն փորձում էր էսօր իմացածս «th»֊ն մեզ հասցնել։ հայրս ասում էր՝ «չէ, մենք անցել ենք՝ «զէ», էս ի՞նչ են քեզ ասել, էս ինչ ատամների արանքում լեզու պահել»։
մերոնք բաւարարուած չեն։ յիշեցին որ դիմացի հարեւանը, որ շամխորցի էր, նաեւ անգլերէնի մասնագէտ պիտի որ լինէր, երեւի բրիւսով աւարտած էր։ գնացինք, հարցրին՝ հիմա ո՞վ ա ճիշտ։ նա ունէր բառարան, լուրջ նայեց տրանսկրիպցիային, համեմատեց դասագրքի հետ։ ոնց որ կար տրանսկրիպցիան դասագրքում, բայց այն ինտերպրետացնելու հարցում բոլորը տարակարծիք եղան։
ու էականն այն ա, որ մենք չունէինք այլ ռեֆերենս, չունէինք ինտերնետ, բայց եւ չունէինք կապ առհասարակ, չէինք կարող լսել որեւէ անգլիացու կամ ամերիկացու խօսք (մինչեւ իննսունականների կէսերին լորիս ճգնաւորեանի կինը հ մէկով չվորոշեց անգլերէնի դասեր վարել), ստիպուած ծանօթներով ու զանգերով էինք էդպիսի բաներ պարզում, ու պիտի հաւատայինք՝ երկիրը եւ փակ էր, եւ երբ արդէն փլուզումից յետոյ փակ չէր՝ մէկ ա շատ մեկուսացուած էինք, ու դեռ էլի մեկուսացուած ենք, օդ չի խաղում։
#անգլերէն #խսհմ #սովետ #սովէտ #պատմութիւն #մեկուսացում