«բագատիե տոժէ պլաչուտ» ինչպէս արեց տրան ան հունգը։

սփոյլեր ալերտ՝ կունենաք, գրառման իմաստն էն ա որ սփոյլուէք ու էլ չգիտէք ֆիլմը։ զի ես համարում եմ որ անիմաստ երկու ժամ ծասխել եմ, ու ինձ ցաւում ա էդ երկու ժամը աւելի օգտակար չօգտագործելու համար։

երեւի ֆիլմի ռեժիսորը ուզում էր մենք յուզուենք էն սիրոյ ուժից, էն մարդկանց նուիրուածութիւնից, որոնց շնորհիւ նաեւ, ինչպէս պարզաբանեց վերջում՝ մենք հիմա կանք։

փոխարէնը ես մտածում եմ՝ վտֆ։ էս ի՞նչ ա։ ոչ մի բժշկութիւն։ ձեւի համար մի հատ բժիշկ չէին կանչել։ մեռնում՝ մեռնում ա։ արդէն տաս երեխայ ունէր, գիտէր վտանգաւոր ա իր տարիքում՝ պիտի էլի՞ ունենար։ ի դէպ մեռնելու մասին՝ ես չեմ սիրում, երբ ֆիլմերում մեռնում են։ ոչ թէ որովհետեւ տխուր ա, այլ որովհետեւ էժան ա մահը օգտագործւում։ կերպարի մահը ուժեղ հարուած ա հանդիսատէսին, եթէ էդ են օգտագործել, գուցէ աւելի լաւ զարգացում, լուծում չեն կարողացել գտնել, ու դէ որոշեցին տէնց էժան ձեւով ազդել։

ու իհարկէ սարսափելի ա որ նոյնիսկ էս հարուստ ապահով մարդիկ էսպէս են ապրել։ այո, մենք էսօր, ամենահասարակ մարդիկ, ապրում ենք աւելի լաւ, քան էն ժամանակ՝ թագաւորները։

բայց իթ էդ սարսափը չէր ուզում փոխանցել ռեժիսորը։ ուզում էր յուզել էն ձեւի սիրային պատմութիւններով։

ամէնը ներկայացրել ա կեղծ՝ երեխաները չափազանց լաւն են, շորերը մեծերի մօտ էլ միշտ մաքուր, կոկիկ, նոյնիսկ տանը։ սեքսը՝ երբեք ոչ rough, միայն բարի ու փափուկ։ երբ էն դուստրը ուզում ա գնալ միանձնուհի դառնալ՝ ինչը բաւական սելֆիշ էր իր կողմից, զի հասկանում էր որ մօրը հարուած ա լինելու, էդ խեղճ մայրը ոչ մի ձայն չհանեց, չնեարդայնացաւ, չդիմադրեց։ որոշել ես՝ որոշել ես։

ու առհասարակ՝ բոլորը ժպիտով, բոլորն իրար յարգելով, հասկանալով։ ոչ մէկ չզայրացաւ, չնեարդայնացաւ, բոլորի նեարդերը ամուր էին։ տէնց չի լինում։

էնպէս որ, ֆիլմը չհաւանեցի, երեխաներ, ու տէնց։ #ֆիլմ #յաւէրժութիւն #օդրի_տոտու

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)