ես յաճախ շեշտում եմ որ կարծում եմ որ մարդիկ պէտք ա սովորեն մենակ, առանձին ապրել։ ոչ թէ ռումմէյթի հետ, այլ հէնց մենակ։
երեւի որովհետեւ ինձ թւում ա որ մենակ ապրելը սթափեցնում ա, մարդը ստիպուած ա լինում հաւաքել իրան, ու փոխարէնը վայելել աշխարհից կամ իր կեանքից դժգոհելը, սկսում ա զգալ որ ողջ պատասխանատւութիւնը իր վրայ ա։
եթէ ծնողներ կամ թէկուզ ռումմէյթ ունի՝ նա պատասխանատւութիւնը որոշ բաների վրայ կարող ա գցել ուրիշի վրայ։
ու մենակ ապրելը բարդ ա, բնաւ խաղ ու պար չի։
բայց ինձ թւում ա որ շատ կարեւոր ա, որովհետեւ ես տեսնում եմ որ մարդիկ չգիտեն ինչ ա պատասխանատւութիւնը, ու իրենց պէտք ա որ սթափուեն։