շատ շատ վաղուց, մի միջոցառումից յետոյ, ես երկու թէ երեք ուսապարկ վրաս, քայլում էի, իսկ կողքիս աղջիկը՝ բեռ չունէր։ յետոյ անց լսեցի ընկերոջիցս, ով այն ժամանակ դեռ այդքան էլ ընկերս չէր, թէ անկապ էր, կարող էր նա վերցնել, ջոկել ու վերցնել ուսապարկերից մէկը։
ու ես սկսեցի նման բաներ նկատել։
ու վերջերս, երբ մի միջոցառումից դուրս էի եկել, ունէի երկու շաաատ մեծ պայուսակ, ու մի հատ միջին, ու մէկը չֆայմեց ասել՝ արի օգնեմ քեզ, մենակ զգացի ինձ։
բայց մինչ էդ ֆայմել էին ասել՝ էն գործիքն էլ բեր հետդ, ու ես չէի բերել, զի տուպը չէի ձգել։
ու լաւ ա, երէկ մի լաւ տղայ, ում հետ թիֆլիս էինք գնացել, եկաւ օգնեց մեքենան հանեմ, զի քիփ կանգնել էին շուրջս։
յետոյ գլխով էի տան մուտքի դուռը բացում, ու հազիւ բարձրացայ։
ու մտածեցի, եթէ ընկերս տարիներ առաջ չմատնանշէր էն ուսապարկերի պահը, ես տէնց բաներ չէի նկատի, չէի մտածի, որ կարող ա ֆայմէին, բայց չեն ֆայմել։
ու չգիտեմ, որն ա լաւը, նկատե՞լ տէնց բաներ, թէ՞ ընդունել ոնց որ եւ պէտք ա լինի։
իսկապէս չգիտեմ։ #համայնք #չգիտեմ