քամին գրել էր, թէ տեսնես ինչի՞ մեզ մօտ մի երկու հոգի են, ով տեքնիկական գրառումներ են անում, ընդամէնը։
իթ մասնաւորապէս այն պատճառով, որ կուլտուրա չունեն, մասնաւորապէս այն պատճառով, որ արտայայտուող ու կիսուող չեն, բայց, պակաս կարեւոր չի այն, որ հայերը լռելեայն շատ ընտանեկան են, ու պետերսոնի ասած «կեանքն» ունեն։
իսկ արեւմուտքում միջավայր ստեղծողների զգալի մասը կպած աշխատող են՝ փողով, կամ իրենք իրենց համար, էականն այն ա, որ «կեանք» չունեն։
ով «կեանք» ունի, հազուադէպ կը նախընտրի աշխատել թէկուզ բլոգային լաւ ու ծաւալուն հրապարակման վրայ, էլ չեմ ասում, ազատ նախագծի։ նոյնիսկ փող ստանալով, քիչ հաւանական ա, որ գործից դուրս գիրք կը գրի։ ըստ երեւոյթին, կը նախընտրեն ընտանիքը, կամ ընկերների հետ հանդիպումները։
ահագին բնական ա։
ու շատ լաւ բռնում ա հայերի՝ կանանց «կեանք» ասելուն։
զի եթէ պատասխանատւութիւններ «կեանք» ունի, բայց ուզում ա շատ աշխատել, կամ կեանքը չի թողնի՝ կապտակի, կը բերի իրեն կեանքի գոտի, կամ կուղղի իր աշխատանքն օգտակար տեղ, ասենք գրքից, իսկապէս, գոնէ շահոյթ ստանալ ա լինում։ որը կեանքին նպաստաւոր ա՝ շահոյթը կարելի ա ծախսել։
իսկ անկապ բլոգ գրառումներ֊բան, կամ ինչ֊որ ազատ ծա, էդ կեանքին պէտք ա դուր չգայ։ ոչ մասնակցութիւն ունես կեանքի կեանքում, ոչ էլ փող ես բերում։ անիմաստ ես դառնում։
ու դէ եթէ եւ չապտակի, եւ այստեղ, եւ այնտեղ, կեանք ունեցողը շատ մոտիւացիա ու ռեսուրս չի ունենայ հանրօգուտ գործերի համար։ հանրօգուտով կեանք չունեցողներն են զբաղւում։ իսկ այնտեղ չընտանեկան ու չախպերական մարդիկ տոկոսային յարաբերակցութեամբ շատ են։
ի դէպ ասեմ, որ ինձ համար, յարաբերութիւն (ներառեալ ընկերական) ստեղծելու լոգիստիկական խոչընդոտ ա հանդիսանում մարդկանց «կեանք» ունենալն ու ընտանեկան լինելը, բարեկամներին կապուած լինելը։
զուտ լոգիստիկական, ոչ մի այլ բան։ #կեանք #պետերսոն