բա այսօր ռուսական ժապաւէնի չաթում խօսում էին, թէ ում կինն ա ոնց սահմանափակում իրենց ֆոտոյի ոլորտում։ մէկն ասում էր՝ իմն ասում ա, թէ ինչը վեց ամիս չես օգտագործի, պէտք ա ծախես, թէ չէ ես կը ծախեմ։
ահագին անմարդկային ուլտիմատում ա, ինձ թւում ա։
մէկն էլ ասում ա իրան, բայց անկապ ա։
նա էլ ասում ա՝ ճիշտ ա կինս ասում։ եթէ չես օգտագործում, պէտք չի։
էս էլ ասում ա՝ ես երեք տարի մի խցիկ չէի օգտագործում, յետոյ էլի սկսեցի օգտագործել։
էն էլ թէ՝ դէ երբ էլի օգտագործես, էլի կառնես։
ու ակնյայտ կռուծիծ ա դա, նա իրան համոզում ա, չէ՞ որ պարզ ա, քո սեթափն ես ուզում ունենալ, քո սիրած ոսպնեակներով, քո լաւ պահած կամերան։
ու տէնց յետոյ բոլորն իրենց կանանցից էին բողոքում։ ով չի թողնում նոր խցիկ առնել, ով մի կերպ ա դիմադրում որ շատ չնեարդայնանայ, եւ այլն։
սա ա ամէնն ինչ դուք ուզում էիք իմանալ կնիկների մասին։
յ․ գ․ սոնան ասում էր՝ չեմ տեսել, որ դու որեւէ մէկի կնոջ մասին լաւ արտայայտուես։ ահաւոր չես սիրում բոլորին։ միայն, գուցէ, սողոյեանի կնոջն ես հանդուրժում։
թուրքը մնում ա թուրք աղջիկը մնում ա աղջիկ։ պէտք ա զգօն լինել։
ու դէ, կարեւորը որ աղջիկը, երկրաշարժի, կամ որեւէ աղէտի պէս, քեզնից հեռու լինի։ թող ուրիշի կինը լինի, ուրիշը տառապի իր ձեռքը։ իսկ իմ հանդէպ շատ կնիկ չի լինի, կարելի կը լինի երբեմն շփուել։
ու տէնց։