— ես քեզ կուղեկցեմ մինչեւ աշխատանք։ — բայց պէտք չի մեզ միասին տեսնեն, եթէ իմանան ծանօթ ենք, կը սկսեն ինձ էլ անընդհատ կասկածել։
փաստօրէն, չէի էլ նկատել որ հեռախօսի որոշ մասեր լաւ կոտրուած են։ տարօրինակ ա, այդքան խփել եմ, բայց ապակին վնասուած չի։
տակից կասկադի լքուած շինարարութեան տարածքում հաշուեցի եօթ անուադող։ ահա, որտեղից ա կարելի անուադող հաւաքել բարիկադների համար։ լաւ ա այնպիսի տարածութեան ու ժամանակի մէջ եմ որ պէտք չի։
իսկ ես ժամանակ կար որ մոդայիկ ջաւասկրիպտով ու ջաւայով էի ոգեշնչուած։ ու զարմանալի չի որ օբերոնը գտայ ու կպայ, այն ժամանակ էլ ինչի՞ն կպնէի, գոու չկար, ռաստ չկար, դի֊ն էդքան ոգեշնչող չէր։ կարո՞ղ ա հիմա ժամանակն ա գիւ ափ անել ու սկսել համեստ աջակցել գոու֊ի համայնքին։ չէ, երեւի չէ, ու ոչ միայն, որովտետեւ նիկոլի պէս նախընտրում եմ սեփական խաղը խաղալ, այլ որովհետեւ գոու֊ն օբերոն չի, ու օբերոն օհ էլ չի։
ժամացոյց եմ կապել աջ ձեռքիս, բայց ձեռլս չեմ կարողանում այնպես ծռել որ ժամը նայեմ։
ինչ հետաքրքիր ա քաղաքը՝ մարդիկ են ապրում, շէնքեր են, ապշելու ա։ իսկապէս։
էս ֆոտոն պէտք էր մի ստոպ աւելի մութ նկարել։ #նկար #քաղաք #առօրեայ #երեւան