Մինչեւ Պետրոս Առաջինի ժամանակները (իսկ ոմանք պնդում են, թէ մինչ Նապոլեոնական պատերազմներ) Ռուսաստանի բնակիչների մեծ մասը խօսում էր թուրքա֊ֆինական բարբառներով, ու նոյնիսկ «ռուս ժողովուրդ» հասկացութիւն չի եղել։ Ասում էին՝ «ցարի մարդիկ», կամ «ուղղափառներ»։ 18 դարի սկզբի պատմաբան Լիզլովն իր «Սկիւթների պատմութիւն» գրքում բաժանում է իրեն ժամանակակից Մոսկովիայի ողջ բնակչութիւնը «ռուսաստանցիների» (россиане )եւ «մոսկուա»֊ի։ Ըստ իս, նա նկատի ունէր, եթէ այսօրուայ եզրերով խօսենք՝ բելարուսներին եւ մոկշա֊մորդուան։

Այն ժամանակուայ ռուս գիրը պոեզիայի մէջ Տրեդիակովսկու (ռուս պոեզիայի հօր, 1718 թ) փորձերը (չխառնել կրոնական կամ սլաւոնական գրի հետ) ոչ մի արդիւնք չտուեցին՝ կարող էք փորձել կարդալ իր ստեղծածը։

Եզրակացութիւն՝ 18֊րդ դարի սկզբին ռուսերէն լեզուն այնքան թշուառ վիճակում էր, որ այն կարելի էր օգտագործել միայն կենցաղային եւ տեխնիկական նպատակներով։

1718֊ից 1830 թիւ, երբ լոյս տեսան «Բելկինի վիպակները», անցաւ մօտ հարիւր տարի՝ այս ժամանակահատուածում եւ ստեղծուել էր այն «հզօր» լեզուն որ այսօր բոլոր ռուսների հպարտութիւնն է։

Ինչի՞ եմ ասում՝ մի տասնեակ բանասէրների՝ Բարկովի, Լոմոնոսովի, Դերժավինի, Ժուկովսկու, Պուշկինի ջանքերը եւ տուել են մեզ գիր, որը չի կարող համատեղելի լինել զանազան բարբառների հետ։ Ռուսների մեծ մասի համար այդ լեզուն՝ արհեստական է, այստեղից եւ անհամատեղելիութիւնը։

այստեղից։ (ռուսերէն)

#ռուսերէն #լեզու

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)