հրէաներն ասում են, ու ոչ առանցի հիմքերի, որ քաղցքեղի դեղը չկայ, այն պատճառով, որ այն ապագայում յայտնաբերողին, կամ իր ծնողներին վառել են օսուենցիմում։
իհարկէ, կարելի է վիճել այս ասածի հետ, բայց ես չեմ ուզում։
ուզում եմ ասել, որ երբ ասում են՝ ցեղասպանութեան պատճառով «հող» ենք կորցրել, ապշում եմ։
ու այո, ի՜նչ հետաքրքիր է, ովքե՜ր կը ծնուէին, ինչքա՜ն հայ կը լինէր, ու իրենցից ինչքա՜նը մեր իսկ կեանքը կը փոխէին, ի՞նչ գործ կանէին, ի՞նչ մշակոյթ կը ստեղծէին։ մեծագոյն կորուստը դա է՝ ոչ միայն զոհերը, այլ նաեւ այդ չծնուած մարդիկ։