երբ մարդն ինձ պատմում է, նա ինչ է արել, որ ցոյց տայ, ինչ վերջն է նա, ինչ ապրի նա, ես շփոթւում եմ։ որովհետեւ ես իրեն եմ ուզում իմանալ, իրեն իրականին, ոչ թէ երեւակայականին։
հա, երեւակայականն էլ իմանալ վատ չի, հասկանում եմ, որ ասենք չի արել, բայց կուզէր անել, իր երազանքների մասին է։ բայց գրողը տանի, ես սկսում եմ շփութուել մտածելով՝ սա իրոք նա է, սա նա չէ։
առաջին անգամ ես նման մտքեր եմ ունեցել երբ մէկն ինձ պատմել էր որ «դիխլաֆոսով» պզզցրել է ռուս զինուորին երեւանում «կոմենդատնսկի չաս»֊ի ժամանակ։ իհարկէ չեմ հաւատացել։
բայց յետոյ էլ պարբերաբար լսում եմ։ ինձ բարդ է։ ես չեմ ուզում մտածել, որն է ճիշտը, որը չէ։ չեմ ուզում ձեւ անել, որ հաւատում եմ, երբ կասկածում եմ, որ անհարմար դրութիւն չստտեղծուի։
ազնիւ եղէք էլի։ ով կաք։ ոչ թէ չկաք։ այնքան եմ յոգնել։
գրողը տանի։
#անկեղծութիւն