երկու անեկդոտ արցախցիների մասին։
ոչ մի անձնական բան, պարզապես դուրս գալիս են՝
Երկու հայ՝ Երեւանցին, Ստեփանակերտցին ու մի ադրբեջանցին ձուկ բռնելիս ոսկե ձկնիկ են հանում։ Այն, բնականաբար առաջարկում է ցանկություն կատարել, որ նրան թողնեն։
– Կարո՞ղ ես այնպես անել, որ այդ ադրբեջանցիները վերանան – հարցնում է արցախցին։
– Հա, իհարկե – պատասխանում է ոսկե ձկնիկը
– Կարո՞ղ ես այնպես անել, որ էդ ղարաբաղցիները վերանան – իր հերթին հարցնում է ադրբեջամցին։
– Հա, կանեմ – պատասխանում է ձկնիկը։
Հերթը հասնում է Երեւանցուն։
– Իսկ դո՞ւք ինչ կցանկանաք – դիմում է նրան ոսկե ձկնիկը։
– Ե՞ս։ հմ։ Ինձ մի բաժակ դառը կոֆե։
վարագույր
վարագույրը բացվում է, ու մենք տեսնում ենք օդանավի սալոն, ուր երեւում են հայեր Հայաստանի տարբեր մարզերից, այդ թվում եւ արցախից։
Նրանք ստուգում են ով ուր է նստում, իրենց տեղերը գտնում։
Հետո Երեւանցին իր կողքի նստածին է հարցնում
– բա դու ո՞րտեղից ես։
– Ստեփանակերտից։
– բա ինչի՞ ես ստեղ նստել։ սա քո տե՞ղն է։
– բա ո՞րտեղ է իմ տեղը
– գլխիիիիս, գլխիիիիս – ցույց է տալիս Երեւանցին։
ու տենց