նոկիա խանութում մի տղա ընտրում է հեռախոս։

– ոչ մի ինտերնետ բան պետք չի, բայց որ ժենստվենի լինի

– հա ախպեր – ասում է վաճառողը ու ցույց տալիս տարբեր մոդելներ։

– բայց սա շատ էժան է – դարդոտվում է գնորդը – բայց դուրս գալիս է։

– իսկ գուցե սա՞ – առաջարկում է վաճառողը

– չէ, ի՞նչ ես ասում, սա լուրջ մարդու համար է – նեղանում է գնորդը

– կնոջդ համար՞ – հարցնում է վաճառողը

(ոնց էլ իմացավ)

– Հա։ – ասում է – դե տուր։

Վաճառողը միացնում է հեռախոսը, ստուգում, ընտրում է ինտերֆեյսի լեզուն, ու ես նկատում եմ որ հայերեն կա։

– Այո, հայերեն ինտերֆեյս՞ – զարմանում եմ։

– դու ո՞րն ես դրել – անհանգստացած հետաքրքրվում է գնորդը։

– ռուսերենը – պատասխանում է վաճառողը

– հա ապրես – հաստատում է գնորդը

ու հետաքրքիր էր ընկալումս․ ես մտածում էի, խեղճ մարդը եկավ, կնոջ համար խնայած փողերով հեռախոս է առնում։ բայց նա գրպանից հանեց նենց հաստ քսանհազարականների դաստա, ու մի հատ էլ, ու տենց մի երկու երեք թերթիկ հանեց, վճարեց, ու գնաց։

ու ես հասկացա որ իր մոտ չէ, այլ իմ մոտ պետք է լիներ կլասային ատելությունը։

ու տենց