Ն-ը երթեւեկում էր Գավառում բեռնատարի կուզովի մեջ։ Իր հետ կուզովի մեջ էլի մի քանի հոգի կային։ Ուղեվորներից մեկը, ով կուզովում պպզած իրեն շատ սովորական էր զգում, խնդրեց սիգարետ։ Վառեց, ծխեց, ու ասաց՝
– Դու մի նեղացիր, բայց Քամելդ տուֆտա էր։
– Այսի՞նքն տուֆտա էր։
– Դե տուֆտա էր էլի։
– Տուֆտան ո՞րն ա։
– Էն որ ծխում ես, զգում ես որ տուֆտա ա, որ իսկական չի։
– Բա չտուֆտա քամելը ո՞րտեղ ա։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Ձեր կողմերը՞։ Իսկական քամել՞։
– Հա, մեր կողմերը լավն է։
– Ձեր կողմերը ո՞րտեղ են։
– Դե մեր կողմերը էլի։
– Էդ որտե՞ղ ա։
– Դե մեր կողմերը, ասում եմ, Օհայո։
– Ո՞րտեղ – ճշտեց Ն-ը, որովհետեւ նրան թված որ սխալ է լսել։
– Ասում եմ էլի, մեր մոտ, Օհայո։
– Դա ո՞րտեղ է, այդ Օհայոն։
– Լսի դու Երեւանի՞ց ես եկել թե ո՞րտեղից։ Ձեր մոտ բոլո՞րն են տենց։ Օհայոն Ամերիկայում է։
– Ամերիկայում՞
– Հա բա։ Ու մեր մոտ լավ քամելներ կան, ոչ թե էն տուֆտան որ դու ինձ տվիր։
– Բա դու ուրեմն Ամերիկայի՞ց ինչի՞ ես եկել ստեղ։
– Ես ստեղ դաս եմ տալիս։ Անգլերեն։
– Անգլերեն՞։
– Հա, դպրոցում։
– Բա ինչի՞ հենց ստեղ։
– Ստեղ եմ ծնվել, ապրել, գնացել եմ Օհայո, հետո կարոտել էի, հիմա Փիս Քորփսով եկել եմ Գավառ որպես կամավոր, անգլերեն սովորցնում երեխեքին։
– Ահ կամավոր։
– Ահա
– Հա, ձեր կողմերը Քամելը լավը կլինի։
– Ասու՜մ եմ։
ու տենց