Այսօր գրառում աչքովս ընկավ այն մասին, ինչպես են մարդիկ ուրիշի հաջողություններով պայմանավորում, բացատրում, արդարացնում սեփական անկարողությունը։
Պարզ է, որ անբանական «պաշտպանվելու» ձեւ է։
Սակայն հիշեցի մի արտահայտության մասին, որը մոտավորապես այսպես է հնչում՝ «արեւի տակ բոլորին տեղ կա»։
Վերջերս մի տղայի հետ էինք վիճաբանում, ասաց բարիքը թխվածքի պես է, եթե մեկի մոտ շատ է, ապա մյուսի մոտ՝ ավելի քիչ։ Ասում եմ չէ էլի, էն մեքենայի պատմությունը պատմեցի – ես ունեմ անսարք մեքենա, եթե սարքեմ, ապա ես կունենամ մեկ աշխատող մեքենա շատ, եւ աշխարհում կլինի մեկ աշխատող մեքենա շատ։
Այնպես որ կոնստանտ չէ այլ փոփոխական բարիքը։
Ու բարիք վաստակելու միջողը պարզ է՝ անել այն ինչ այլ մարդկանց պետք է։
Առարկեց, ասելով – բայց քեզ էներգիա է պետք մեքենան սարքելու համար, կամ որեւէ գործ անելու համար։ Իսկ դրա համար պետք է հաց, ձու, միս ուտել։ Իսկ դա վերջացող ռեսուրս է։
Ու այստեղ մենք հասանք արեւին։ Սնունդը․ հացը, ձուն ու միսը, այն ամենը ինչ մենք ուտում ենք ու վառում վերականգնվող ռեսուրս է։ Ինչպես ասենք սպիրտը, որը Բրազիլիայում ստանում են բույսեր մեծացնելով, ի տարբերություն նաֆթի։
Հավերին եւ կովերին կերակրում ենք ֆոթոսինթեզով սնվող բույսերով։
Այնպես որ ի վերջո մենք բոլորս այս կամ այլ ձեւով ստանում ենք էներգիան արեւից, որը իհարկէ վերջացող ռեսուրս է բայց մեզ հաստատ հերիք է անելու։
ու տենց