Ցյուրիխոտ էր այսօր առավոտը։ Համալսարանի մոտ։ Պակասում էին թացավուն լորձնեակներն և վագռային մողեսները։ Չկային տրամվայները, տոմս առնելու ավտոմատները, տրամվայների ավտոմատ վարորդները, և ավտոմատ ուղեվորները։
Չավտոմատացված Ցյուրիխոտ առավոտ էր։ Պոստանձրևային Երևանն էր։
Հետո Արշակունյացոտ էր՝ այսինքն ծխոտ, սմոքոտ ու տոկսիկոտ։
Իսկ գիշերը բոգեմոտ էր։ Ու էլի սմոքոտ։ Նստացնում էինք սմոքն ու ֆլեյմը րեդհատում։ Ձեռի հետ գիշերը լեոպարդոտ ու մակոսոտ էր, ոտի վրա մի քիչ նվիդիա ֆիրմվեյրոտ, ֆրիդոսոտ, ու հրաշալի՝ ջիֆորսը դարձավ քվադրո։ Ինքն էլ չհասկացավ ինչպես։ Այսպես խնաեցինք երկուս ու կես հազար դոլար։
Իսկ հիմա արմինկոյոտ է։ Որովհետև կապն անկապ է։ Երբ կապավոր է՝ արմինկոյոտ չէ։ Սերը քնքուշ չէ։ Բայց հուշը մշուշ է։
Գոնե երեկոն բեգեմոտ չլինի։ Մթնշաղին հուշը քնքուշոտ է, իսկ սերը մշուշոտ։
Երեկոն մարշրուտկոտ չլինի։ Ինձ կտանե՞ս պոնչիկանոցի մոտ, Արմեն։
Ես ուզում եմ Դիանայի սպիտակ թեյը։ Մեկա Արեգի մոտոն ջիպիցդ լավն ա։ Նա իրանով հիթ է անում րոադը։ Իսկ ես չէմ անում, որովհետև մեկա մենակ-մենակ եմ քշելու։ Ես կքշեմ հեծոս։ Իրա վրա երկրորդի համար տեղ չկա, ու դատարկ չի մնա։ Ես կներկեմ այն Հաուսի ձեռնափայտի պես՝ կրակի լեզուներով, որ թվա թե ավելի արագ եմ շարժվում։ Հեծանիվը ինդիվիդուալիստական է ինչպես Օբերոնը, ձեռնափայտը, կամ սպրեյը։ Ես գիտեմ ինչպես այն կիրառել։ Հեծանիվը։
Եվ թրչող ափսեն։ Թրչող ափսե մենակ դժվար է խաղալ, եթե քամի չկա, որ բումերանգոտ գցես՝ ու վերադառնա։ Ավտոմատը կայֆ ա կիրառել կյանքը չավտոմատացնելու համար։ Կալաշնիկովը չէ՝ ասենք Լեգո Մայնդսթորմը երազած։
Կամ Քանոն խցիկը ձեռքիդ։ Խցիկից դուրս լինելն հավես է։ Առավել ևս եթե ձեռքիդ է, կամ ուսիցդ կախած է շեղակի, անկյունագծով, որ չխանգառի ուղիղ մնալ։ Ինչ ուզում է լինի՝ միևնույն է ուղիղ եմ լինում ու արժանավայել․․․
Իսկ քանոնիս վրա հիմա ֆիշ այ ա խփած։
_ու տենց _