ընկերս նուէր էր առնում իր աղջիկներից մէկին (նա էլ ա աղջկայ տղաներից մէկը), ու ես մտածեցի, ինչ հաւէս պէտք ա որ լինի լինել տենց դեբիլ սթէյթում, երբ ունես ծնողական բնազդ, ուզում ես լաւը լինել ու նուէր անել, ու ուրախացնել, քանի որ ահաւոր գնահատում ես ինչ֊որ մէկին։ նախ որովհետեւ գնահատելը անփոխադարձ չի լինում, դա նոյնպէս սթէյթ ա, պրոցեսի սթէյթ, յետոյ էլ արդէն ծնողական բնազդ աղջիկների հանդէպ չես ունենում, քանի որ իրենց յոյզերին շատ կասկածով ես վերաբերւում, երկու պատճառով՝ մէկը, որ չգիտես իրական են, թէ չէ, միւսը, որ գիտես որ պայմանաւորուած են ասենք սոցիալական ստատուսովդ, կամ իրենց պատկերացրած աւելի կայացած, կամ ինքնավստահ տղայի տեղ են քեզ դրել, կամ գոնէ մտածում են (դեռ) որ այքիւդ իրենց այքիւ֊ից բարձր է, որը ընդհանուր առմամբ կրկին գենդերային կարծրատիպերի մասին ա։
ու էդ տենց տհաճ ա քանի որ ընկերութեան մասին չի, ու հաւասարութեան մասին չի։ ընկերութիւնն էլ, ահագին հաւասար մարդկանց մօտ կարող ա լինել, կարծում եմ, ասենք մենք գոհարի հետ «էրեխեքին» ման ենք տալիս, շփւում իրենց հետ, բայց ակնյայտ է որ իրենք մեզ ընկեր չեն, չի ստացւում որ գոհարը իր իմացած պատասխաններն իրենց հարցերին չասի, չի լինի ես յղում չտամ, ու էդ փոխադարձ չի։
#բնազդ #ընկերութիւն
