դրամաշնորհները կարող են ապահովել ինֆրաստրուկտուրա, որը կօգտագործի ժողովուրդը իր՝ պետութեան, համակարգի հետ յարաբերութիւններում, բայց էդ չի լուծում մարդկանց չհամաձայնելու, այդ պետերսոնի ասած (disagreeable) լինելու հարցը։ ասենք, աչքովս չի ընկել սոցիալական գովազդ հդմ չտալու մասին։ որ երբ քեզ ասում են, որ թուղթ չունեն, կամ չեն տալիս առհասարակ, ապրանքը հետ տաս, ասես դէ միւս անգամ, երբ թուղթ ունենաք՝ կը վերցնեմ։ ու այո, իմ նկատելով հդմ չտալը շա՛տ տարածուած ա։ շատ։
ու մարդը պէտք ա հասկանայ որ հդմ չստանալով ինքը աջակցում ա նրան որ էն երկու «հաստավիզը» էլ աւելի փող ստանան, իսկ քեզ էդ պէ՞տք ա։
ու ի վերջոյ՝ դու տալիս ես չէ՞ յարկ, ինչի՞ այդ խանութի տէրը չտայ։ ես ասենք էդ խանութի տիրոջից գուցէ շատ եմ տալիս։
նա ասում ա՝ «դէ դու չես կարող չտալ»։ ես չե՞մ կարող։ գնա՞մ էն ընկերութիւնում աշխատեմ, ուր վաթսուն հազար դրամ պայմանագիր են դէմ տալիս, ու չտամ յարկերը։ ու էդ միակ ընկերութիւնը չի իհարկէ։
ու կրկին, երեւի թէ մեզ մօտ գերագնահատուած ա նեղ անձնականը, ու թերագնահատուած՝ հասարակականը։ բայց էդ էլ ա ընտանիք, մի քիչ մեծ ընտանիք ա։ երեւի այնքան են ապրել էս կամ էն կայսրութեան մէջ, ու էդ համակարգը, ինչպէս իրենք կասէին՝ «ֆռցնելը» լաւ զգացողութիւն էր տալի, որ չեն կարող հաշտուել այն մտքի հետ, որ հիմա իրենց պետութիւնն ունեն։ չգիտեմ։
#յարկ #պետութիւն