նայում ես ռուսների կամ վրացիների, լաւ զգում ես էդ ինքնասիրայարուածութիւնը՝ դէպի իրենց։ ու դէ հայերի մօտ էլ կայ obsession իրենցով։
ու ոնց եմ ես զզուած էդ ամէնից։ ինչ տգեղ ա նայւում։
ինձ ընդամէնը յուզում ա որ շուրջս շատ ահաւոր չլինի։ ու շուրջս էս մարդիկ են։ ու դէ մարդ են՝ երեխաներ ունեն, ինչ֊որ կապեր ունեն, ինչ֊որ հարազատ մարդիկ ունեն։ իրանց դարդերն ունեն, պիտի մի ձեւ փող աշխատեն, որը բարդ ա, ու պիտի երբեմն մի ձեւ բուժուեն, որն էլ աւելի բարդ ա։
ու ես չեմ հաւատում «հայկական» որեւէ բանի գոյութեանը, կամ եթէ դա կայ՝ առանձնապէս մի պաշտելու կամ պահպանելու բան չի։ ու էն մարդիկ որ շատ կուզեն որ բոլոր աշխարհի հայերը գան ստեղ՝ իրենք էլ են գիտակցում, որ էդ մարդիկ իրենք իրար հետ կապ չունեն։ ինչպէս եւ մենք էստեղ իրար հետ կապ չունենք։ մենք աւելի կապ ունենք իրար հետ ոչ «հայկական» թեմաներով՝ այլ շատ մարդկային՝ ով ինչ արժէքներ ու նախասիրութիւններ ունի։ ով ինչ ա սիրում անել, կամ ով ինչ ծրագրակազմ ա նախընտրում։
ու էդ նորմալ ա։
իսկ հայեր «գան», թէ չհայեր՝ ընդհանուր առմամբ մէկ ա, եթէ դա նպաստում ա նրան, որ էստեղ էլ շատ ահաւոր չլինի։ ընդհանուր առմամբ նէնց չի որ շատ նախանձելի տեղ ենք ուրիշ մարդկանց համար՝ լինեն նրանք «հայ» թէ չլինեն։ զի մենք չենք տեսնում չէ՞ որ հազարներով հայեր են գալիս էստեղ։ կամ եկած ռուսները չմնացին, չէ՞։ ինչի՞ մնային։ էդ նոյն պատճառով չեն մնացել, որ պատճառով դրսի «հայերը» չեն գալիս։
երբ գնում են՝ էստեղ աւելի ա ահաւորանում, բայց իրանց լաւ ա լինում։ էդ էլ ա լուծում, բայց տխուր ա։
էդ ա։ ու հայութիւնը կամ ինքնասիրահարուածութիւնը չի օգնի որ էստեղ մարդիկ գան կամ որ էստեղ լաւ լինի։ երկու ցնդած կարող ա գան, բայց էդ եղանակ չի փոխի։ ես գիտեմ էդ ցնդածներից շատերին, ով եկել ա, ու շնորհակալութիւն իրանց։ բայց դէ իրանք իրանց համար են եկել։ ու էդ ցնդածը պարտադիր չի հայ լինի, իտալացին որ գալիս ա էստեղ փոքր քաղաքում ապրելու՝ ինքն էլ ա նման մարդ, որ ուրիշ բան ա փնտրել, ու գտել ա էստեղ։
բայց դրանք scalable դէպքեր չեն։
այնպէս որ, եկէք մեր գործերով զբաղուենք, մեր շուրջը փորձենք շատ ահաւոր չլինի, մեր բակում մաքուր պահել, աղբը դասակարգենք, ու փորձենք իրար դուխ տալ որ դիմանալու լինի, ու շատ իրար հետ կռիւ չանենք անիմաստ թեմաներով։
քաղաքական թեմաներից ինձ համար շատ կարեւոր են էլի ունիւերսալ մարդկային բաները՝ ոչ էն մանրուքները որոնց մասին ասենք ամն֊ում բանավիճում են, կամ էլ էստեղ։ ունիվերսալ՝ մի բան թռցնեմ բերանիցս՝ կը տանե՞ն գաղութ, թէ՞ չեն տանի։ վստահուած անձին կը տանե՞ն կը պահեն օլիգարխի նկուղում մի շաբաթ թէ չեն տանի։ եկէք էդ նորմալութեանը գանք դեռ, տեսնենք «կարո՞ւմ» ենք էդ նորմալութիւնը գոնէ լինի։
իսկ էթնիկ֊ազգայնական բաների մասին լսել չեմ ուզում։ ձան֊ձրա֊լի ա։