ես ապշում եմ ինչքան չզարգացած եմ եղել ընդամէնը հինգ֊տաս տարի առաջ։
նայում էի լուսանկարի ու չէի տեսնում, կարդում էի պատմուածք ու չէի զգում, նայում էի ֆիլմ ու ձանձրանում էի, չէի հասկանում ինչի ու ինչն ա ստեղ նէնց որ մարդկանց զգալի մասը գնահատում ա։
զարմանալի ա, ինչ֊որ բաներ տեսնում էի, շատ բաներով տարւում էի։
նոյն ռեժիսորի մի ֆիլմը կը տանէր ու ես լիքը մանրուքներ կը գնահատէի, միւս ֆիլմը առհասարակ չէի հասկանայ ինչի մասին ա։
հիմա երբ երբեմն տեսնում եմ (երեւի) էն, ինչ մարդիկ տեսնում են, պայծառացած եմ ինձ զգում, ու մի կողմից վախենում եմ այդ պայծառութիւնը ցնդի, միւս կողմից սարսափում եմ նրանից ինչքան բան ըստ երեւոյթին, չեմ ընկալում։