էսօր լսել եմ ասք թինդերի փորձառութիւնների մասին։ ու թինդերի փորձառութիւնը բարդ ա, որովհետեւ մարդը հանդիպում ա, պիտի ասեմ encounter ա անում մարդկանց, ում կեանքում չէր հանդիպի։ ու դրան պատճառ կայ, որ չէր հանդիպի։ նոյն ձեւ մենք encounter ենք անում էդ մարդկանց, ում գոյութեան մասին չէինք էլ մտածել, մեքենայ վարելիս։ ու մենք գիտենք որ վիճակագրօրէն մենք վարելիս չենք հանդիպի նրան ում հետ կուզէինք շփուել։ մենք գիտենք որ մեզ սիգնալ են տալու, ու համարելու են որ էդ նորմա ա ու «տղեն պիտի սիգնալ տայ»։ ու թինդեր գնալը, պարզւում ա, բարդ շփումների գնալ ա, մանիպուլեացեաների, կռուտիտների, փաստարկների մասին ա։ շփումների որ ինքդ քեզ չես ցանկանայ եւ էդպիսի մարդկանցով քեզ չես շրջապատել։ ու մենք քիչ թէ շատ սովոր ենք շփուել ու մտքեր ձեւակերպել, ու յարգալից լինել, ու սահմանները զգալ, որովհետեւ շփուող ենք ու շփման փորձ ունենք։ բայց կան մարդիկ որ էդ փորձը չունեն։ ու էդ մարդիկ հանդիպում են այլ նման մարդկանց հետ։ ու կռիւ են անում, որովհետեւ էդպէս ա ստացւում, բայց աննորմալ չի ընկալւում, որովհետեւ իրանք այլ ձեւ չեն էլ տեսել։ ու հաւանական ա՝ իրանց ծնողներն էդ փորձը չեն ունեցել, ու միշտ կռիւների մէջ են ու դա բոլորի կողմից նորմա ա ընկալւում։ ու երբեմն մտածում եմ որ մարդկանց մեծ մասն ա էդպէս ապրում՝ միշտ լարուած, սովոր նուաստացուցիչ սակարկումների, անիմաստ էներգիա ծախսելով, ու իրար չհասկանալով։

բնօրինակ ծմակուտում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)