մի քանի տարի առաջ գնացի ընկերոջս տուն, ցոյց էի տալիս նկարներ՝ որոշ նկարները ես էի տպել անորակ թուանշային տպիչով, որոշներն էլ ինստաքս էին։

ասաց՝ բայց դու քեզ չես մտահոգում կադրի կատարելութեամբ։

օրինակ, նկատեց նկարներից մէկում որ ծռոտ ա, ուղիղ չի հորիզոնը ակնյայտօրէն, չնայած հորիզոնը չի երեւում, բնանկար չի, սենեակում ա։

ու ես զգացի որ այո, հէչ չեմ ուզում ինձ մտահոգել։ նկարում եմ էնպէս, ինչպէս դուր ա գալիս։

ու չեմ խորհուրդ տալիս շատ մտահոգուել։ զգալը լաւ ա։

ու ես չեմ կարողանում բացատրել այդ զգալը, բայց այն վերբալ չի։

ինձ մի նոր մականուն եմ մտածել՝ alm՝ absent language module, կամ mlm՝ missing language module. կամ գուցէ էսպէս՝ ¬∃lm։

եւ նուագելուն ա սազում, եւ նկարելուն։ ես նուագելիս չեմ խօսում։ պիտի զգամ։ նկարելիս էլ։

ու ուզում եմ ասել, ես նէնց յոգնած եմ էդ կատարելութեանը ձգտելուց որ տեսնում եմ լուսանկարչական հանդէսներում, կամ բլոգերում։

ես վայելում եմ աղմուկը։ կարելի ա անել շատ սիրուն չճիշտ ու չկարգին նկարներ։

ու առհասարակ, ամէնն ուղէղի սովորելու վրայ ա։ նախկինում ինչ համարւում էր դիսոնանս, էսօր չի համարւում։ զի մարդկանց ընկալումը փոխուել ա։

ու տէնց։

#ֆոտօ

բնօրինակ ծմակուտում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)