հետաքրքիր ա, որ նման խարդախութիւնների շուկան նրանք չեն, որ էս նորութիւնը կը կարդան։ (: լաւ, գուցէ եւ նրանք են։ բայց ընդհանուր առմամբ, հետազօտութիւն կար, որի մասին արդէն չեմ յիշում, որից պարզ էր որ մենք, որ ջնջում ենք էդ «աֆրիկեան նամակները», դրանց թիրախը չենք։
մենք ջնջում ենք, ու մեզ թւում ա, թէ էս ի՞նչ ա, ինչի՞ են մէկ ա ուղարկում, գիտենք էլի բոլորս։
բայց մենք չենք թիրախը, թիրախը նրանք են, որ չեն ջնջում, ու չեն էլ կարող հարցնել ոչ մէկի։ բաւական նման ա վիճակախաղութիւնների, ուր կրկին, մենք գիտենք, որ շանսերը չնչին են, ու շարժում չենք անի այդ համար, իսկ իրենք չգիտեն, ու տեղեկացուած չլինելու պատճառով՝ վճարում են։
ինչպէս միշտ, սակայն։
միայն կարող եմ աւելացնել, որ հնարաւոր ա զգալ։ դրա համար պէտք ա որոշակի ողջամտութիւն։ բայց յուսահատ մարդիկ համ էլ յուսահատ են, որովհետեւ իրենց չի յաջողուել էդ ողջամիտ լինելու կուլտուրան ձեռք բերել։ ու կարելի ա զգալ, որ էս խաբում են։ բարդ ա, բայց կարելի ա։ առաւել եւս բարդ ա, երբ շատ ես ուզում, ու սովոր ես «wishful thinking»֊ի, որի մասին նաեւ մեզ են պատմում՝ ոնց ենք մենք մեզ պահում արցախի հարցում։
ու եթէ մեր մասին, ապա ես յուսով եմ, որ էն քաղաքական գործիչները, որ մեզ այսօր լսել են տալիս էն ինչ ուզում ենք լսել՝ նրանք թարմացումները չեն քաշել, ու չեն ջոկում, որ հանրային պահանջը փոխուել ա։ յուսով եմ որ փոխուել ա, ու նման խոստումներն այլեւս հետաքրքիր չեն։