բարդ ժամանակներում, որ ինչ֊որ բան են գրում, մտածում ես՝ ո՞րն ա էս մարդու ուզածը, ի՞նչ ա իր մտքին, ինչի՞ ա ասում։ ես սփիւռքում գրեթէ չեմ գրում ու գրեթէ չեմ գրի, բայց եթէ աչքներովդ բան ա ընկնում՝ ոչ մի հետին միտք չունեմ, ոչ մի բանի համար չեմ ասում, ինչ մտածում եմ՝ էդ ասում եմ։ ու երեւի եթէ գրառումները շատանան, աւելի յստակ պարզ կը լինի հէնց ինչ եմ մտածում։
թթում պրոցես էի անում ամէնը, էնտեղ պրոցեսն ա թէ ես ոնց էի աստիճանաբար մարսում, փորձում հասկանալ ինչ ա կատարուել, կատարւում, որ բոլորս էլ դեռ չենք հասկացել, ու ստեղ երեւի աւելի եփուած բաներ կարտայայտեմ։ ի դէպ՝ ոչ մի անձնական վերաբերմունք՝ ստեղի կամ էնտեղի՝ փոքր֊փոքր գրառումների ֆորմատը ինձ թւում էր շատ սազող էդ մանր չդասակարգուած մտքերն ու յոյզերն արտայայտելու ու չմոռանալու համար։ հասկանում եմ որ անսահմանափակ տեքստը չի արգելում կարճ գրառում անել, բայց իմ սփիւռքի ընկալումն այլ ա էսօր, երբ կայ թութ։