տխուր ա երբ փորձում ես պատասխանել, իսկ պարզւում ա էլ չկայ էդ գրածը։ կամ ուզում ես ֆաւել, իսկ պարզւում ա չկայ էդ ինչ ուզում ես։
ու մտածում եմ՝ իսկական կեանքում եթէ տէնց լինէր՝ մարդը բան ասաց՝ մտածում պատասխանում ես՝ մէկ էլ տեղ չի հասնում, որովհետեւ նա ասածը ջնջել ա։
կամ մէկին ժպտում ես՝ իսկ նա չի տեսնում, քանի որ ժպտալը ռեակցիա էր մի բանի, որը ջնջել ա։