ասում ա՝
— ես նյ֊ում երբ սովորում էի, ապրում էի էսինչ թաղամասում, դէ շատ փող չունէի։ սեւ ընտանիք էր ինձ տուն տուողը։ տան տիրուհին ասաւ՝ երբ մթով ես վերադառնում, երբեք ոտքով չգաս, տաքսիով արի։ դանակը կը խցկեն փորդ՝ սպիտակ ես։
ասում ա՝
— ես իրան ասի, ես հայ եմ, նախ ինձ են սեւ ասում, յետոյ էլ, ինձ ինչի՞ խփեն։ նա էլ ասաւ, թէ նա քեզ չի դիտարկում հայ, նա քեզ դիտարկում ա սպիտակ օպրեսոր, իրան մէկ ա՝ դանակահարելու ա, գնայ։ ոտքով չգաս։
ասում ա՝
— ոստիկանի հետ էի խօսում, նա ասաւ, թէ իռլանդացի ա, ու իռլանդիայում ա իր տունը։ ու վերադառնալու տեղ ունի։ էն մէկն էլ մեքսիկացի ա, ու մեքսիկայում հող ունի։ հիմա բոլորը ստեղ են, ու ոստիկանութիւնը զինուած ա, զի բոլորն իրար հազիւ են հանդուրժում, ու պէտք ա բոլորին վախեցած պահել, որ իրար չուտեն։ ու միւս կողմից էլ էդ բոլորն են զինւում, ու տանը լիքը զէնք ունեն, զի չգիտեն, երբ մարդ ես, վիճակը խառնուեց, ում հետեւից են գալու՝ ով մեքսիկ ա, ով սպիտակ ա, թէ ով իռլանդացի ա։ էդ նյ֊ում, իսկ օկլահոմայում էդպիսի խնդիր չկայ, ոստիկանները զինուած չեն ման գալիս քաղաքով, զի բոլորը անգլո֊սաքս են, ու սպիտակ։ ու եթէ որեւէ սեւ գայ այնտեղ փողոցով անցնի, ոստիկանը անմիջապէս մօտենալու ա հետաքրքրուի ով ա, ինչի ա եկել, փաստաթուղթ կը պահանջի։ նա էլ կը նեղուի, թէ ինչի հանգիստ փողոցով անցնել չի կարող։ ու էլ աւելի ա ատելու սպիտակներին։
#զրոյց