երբ սփիւռքում արտագաղթից էի գրում, որը մեր երկրի խնդիրն ա, եւրոպացիները հակուած էին պատասխանելու, թէ լաւ ա, թող գան, մենք խնդիր չենք տեսնում, ու ես փորձում էի իրենց բացատրել, որ նոյնիսկ եթէ իրենք չեն տեսնում, մենք ենք տեսնում։ բայց զուր, իհարկէ։ չնայած, իրենք էլ լաւ կանէին, տեսնէին, իրենց հասարակութիւնները դա ինչի ա բերում։

այսօրուայ բարեկամ ակտիւիստները դարձել են մեծ բիզնեսի օգտակար իդիոտներ։ Իրենց՝ «բաց սահմանների» փաստաբանութեան ընդունումը, եւ կատաղի բարոյական աբսոլիւտիզմը, որը համարում ա ներգաղթի ցանկացած սահմանափակումը չարիք, ստեղծել ա վիճակ, երբ զանգուածային միգրացիայի ցանկացած քննադատութիւնն անմիջապէս ճանաչւում ա սրբապղծութիւն։ Նոյնիսկ բաւական ձախական քաղաքական գործիչները, ինչպէս Բերնի Սանդերսը Միացեալ Նահանգներում, եւ Ջերեմի Կորբինը Միացեալ Թագաւորութիւնում, մեղադրւում են «նէյթիւիզմ»֊ի մէջ, եթէ իրենք գոնէ որոշ չափով ճանաչում են սահմանների օրինակարգութիւնը, եւ ներգաղթի սահմանափակումները։ Այդ բաց սահմանների ռադիկալիզմից շահում են աշխարհի ամենազօր երկրների էլիտաները, մինչ դա թուլացնում ա կազմակերպուած աշխատուժը, կողոպտում ա զարգացող աշխարհը, որը մասնագէտների խիստ կարիք ունի, եւ հանում ա աշխատողներին աշխատողների դէմ։

https://americanaffairsjournal.org/2018/11/the-left-case-against-open-borders/

#մէջբերում #արտագաղթ #ներգաղթ

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)