ինձ դուր չի գալիս երբ մարդիկ գալիս ասում են «սիրէք ինձ», ասենք երեք ժամ ուշացել ա, ու ոնց որ բան չի եղել, կամ քեզ ստել ա, ու ոնց որ բան չի եղել, ու նենց չի որ ես չեմ ուշանում կամ, լինում ա, լաւ բաներ չեմ անում, բայց դրանից յետոյ աչքին երեւալու կամ շփուելու փորձ բնաւ չեմ անում։ երեւի նոյնիսկ էդ մարդկանց թւում ա թէ արհամարհում եմ, բայց էդ ամենից յետոյ ի՞նչ շփուեմ, ո՞նց պահանջեմ որ ինձ սիրեն կամ ժպտան կամ ընդունեն։ իսկ չժպտալ֊նեղանալը մանիպուլեացիա ա, ու ես ո՞նց դնեմ էդ մարդկանց էդ վիճակի մէջ, որ մի հատ էլ մանիպուլացնեն։