ուզում եմ գրել այն մասին, որ սիրում եմ աչաջուրը։ որ աւելի լաւ եմ ինձ զգում այստեղ։
ու թւում է որ գիտակցում եմ որ դա այդ համայնքի զգացմունքից է։ ինձ ահաւոր պէտք է համայնք զգալ, ու այստեղ մտնում եմ, մի երկու հոգու հետ, ոնց էլ լինի, բարեւում եմ, չհաշուած բարիստային, ու մենեջերին, ում հետ արդէն քննարկել ենք նա ինչ խցիկ ընտրի։ (:
այստեղ, քանի որ երեւան է նաեւ, առանց նեղուելու կը թողնեմ վեց դը֊ն ու լափթոփը սեղանին, կը հեռանամ։
գուցէ այդ նոյն համայնքի զգացումը ունեն ոմանք այրիշում, գուցէ այնտեղ էլ գալիս են որպէս ակումբ, թերեւս աւելի ակումբային է, եւ աւելի շատ շփում կայ այնտեղ, քան աչաջուրն է, չգիտեմ։ այստեղ ամէն դէպքում աշխատում են, իսկ երեկոյեան դատարկւում է։
ու այդ նոյն համայնքի զգացողութիւնը երբեմն կայ վանաձորում, երբ վարելիս մի երկու անգամ կանգնում ես, որ բարեւես ծանօթներին, ու մի երկու անգամ էլ պատուհանից, կամ հարմար չի կանգնել։
իրականում հիմա փորձում եմ գործ անել, ու յոգնած եմ, չեմ կարողանում լաւ միտք ձեւակերպել։ (: #համայնք #աչաջուր