սեպտեմբերի քսանութին, հինգ տարի առաջ ես աշխատեցրի սփիւռքի այս հանգոյցը։
կարելի է սա նշել, կարելի է ասել որ ծնունդ չի, «պոմինկի» է, որ ֆէյլ է։
էս տեսանիւթում դենիսն հարցնում է՝ «ի՞նչ կասէք այն կարծիքի մասին, որ ապակենտրոնացուած սոցիալական ցանցերը մեռել են», ու բենջամինը պատասխանում է՝ «ի՞նչ ասեմ, ես դիասպորա դեւ եմ», ոնց որ որպէս ապացոյց, թէ չեն մեռել։
ու ինձ թւում է, իհարկէ կապ ունի, ինչքան համայնքը փոքր է, կարող է փոքրում լինել մենակ, եւ կարող է լինել քոզի, քանի որ ասենք «ընդմիշտ տեւող սեպտեմբերի» վիճակում չես, բայց դա չէ ամենակարեւորը։
ամենակարեւորն է, որ այդպիսի մարդիկ կան, ու այդպէս ապրում են, ու պարբերաբար մտնում ինքնարտայայտւում են սփիւռքի միջոցով, ու այս՝ լաւ թէ վատ, հարմարաւէտ թէ ոչ այնքան, ձեւով շփւոմ են։ նոյնիսկ երբեմն նախընտրում են այս ձեւով շփուել։
ու փոքր համայնքում էլ, ըստ երեւոյթին զտած մարդիկ են՝ նրանք, ում համար դիզայնի եւ փրիւասիի, վերահսկողութեան եւ ազատութեան հարցերն իսկապէս կարեւոր են։
եւ այսպէս, եկէք սեպտեմբերի քսանութին հաւաքուենք ու նշենք մեր հինգ տարին։ ու դա նոյնպէս ինքնարտայայտում կը լինի։ (:
ես ունեմ հաւէս դրօշակներ որ գուցէ օգհագործենք, կարելի է տպել սթիքերներ։
ու բնաւ պարտադիր չի որ շատ ուրախ լինի։ #սփիւռք