երկու օր առաջ երեւանի կենտրոնական բակերից մէկով էինք անցնում։ աւտոտնակների մօտ հաւաքուած ուրախ եւ խմած տղամարդիկ էին, ով հաւանաբար ուզեցին մեզ հետ «քոնեքթ» լինել «օն սամ լեւել», ու մեզ համար ոչ շատ հաճելի արտայայտութիւններ արին։
այնպէս չէ, որ հաճելի էր, իհարկէ, սակայն հնարաւոր է, որ իրենք գերագնահատում են իւր կարծիքի եւ գնահատականների կարեւորութիւնը անցորդների համար։
ուղեկիցս իրենց, ըստ իս, ուրախացրեց՝ «քոնեքթ» եղաւ իրենց հետ, սկսեց պատասխանել։ հնարաւոր է, որ այսպիսով մասնակի բաւարարելով իրենց օտարացած չզգալու պահանջը։
ինչեւէ, ասածս այն է, որ երեւանը երբեմն բնաւ ռիո դէ ժանեյրո ամենահաճելի տեղը չէ։ եւ ոչ մի պոեզիա։