Ուրեմն Թիֆլիսի «սմարտ»֊ում գցած գիրք եմ կարդում, մէկ էլ կողքս հնչում է, բարձր, ինքնավստահ, ու հայերէն՝ — «հլը էս ապուշին նայի»։ Այնպէս չէ որ սխալ են ասում, պարզապէս այլ պատճառով, ու մէկ էլ մի տեսակ անսպասելի էր, քիչ էր մնում վեր թռնէի։ Մեզ մօտ որ գիտեն հասկանում ենք հայերէն, մտքում են ասում, կամ մի քիչ անց, ու չենք իմանում։