Վասիլ անունով մարդը վաստակելու խնդիրը լուծում է վարորդութեամբ՝ առանց պետ․ արտօնագրի։ Ես մի առաւօտ նստեցի իր մեքենան՝ աշխատանքի շտապելիս։ Միւս առաւօտ նա դիմաւորեց ինձ նոյն տեղում, արդեն առանց դեղին «թագի» իր զրօ վեցի կտուրին։ Ասաց, որ ամէն առաւօտ կը գայ։ Վասիլից պրծում չկայ։ Նա համառ է եւ համակրելի իր առաւօտուայ հազարանոցը աշխատելու ձգտումով։ Ամէն առաւօտ Վասիլի առաջին նստարանում՝ «Հայկական Ժամանակի» թարմ համար։ Երկիր, ինչո՞ւ է քեզ պէտք արտօնագրել այս մարդկանց, իրենց կեանքն առանց այդ էլ քաղցր չէ։ Թողնէիր հանգիստ, մէկ էլ տեսար, կը փափկէին մինչեւ «Առաւօտ»։
Դիմացի շէնքի պատուհանում, ուր, ինչպէս պարզւում է, այժմ գտնւում է Մհեր Մկրտչեանի անուան թատրոնը, կէսօրին ծխում է լաւ չսափրւած տղամարդ՝ Բուրատինո֊ի զգեստով։ Մի անգամ իր կողքը կին էր՝ ափերով մաքրում էր արցունքները։
#2010 թիւ։ աղբիւր
#երեւան