առաջ ես մտածում էի

ինչ լավ կլիներ եթե ես ձեռնարկ ունենայի

կյանքի ձեռնարկ

որ սխալներ չանեմ, որ չարություն չանեմ, ոչ ինձ ոչ ուրիշներին։

հետո հիշեցի ինչպես էի փոքր ժամանակ հեքսեդիթորով խաղեր ջարդել, ու ինչքան անհետաքրքիր էր դրանից հետո շարունակելը։

այս դեպքում հետաքրքիրը ջարդելն էր, ոչ թե խաղի ընթացքը։

ու եթե տային ձեռնարկ ու ասեին

այս ժամանակ սենց կլինի

սենց է պետք անել

մեկա կկասկածեի

իսկ նույնիսկ եթե հավատայի

մեկա հավես չէր լինի

ապահով կլիներ

բայց բնավ ոչ հետաքրքիր

ավելի լավ է մի անգամից գնալ գցվել

ու տենց