Երբ փոքր էի, «երեք հրացանակիրներ» խորհրդային ֆիլմի ամենաչսիրվածս հատվածը այն էր, երբ դ՛Արտանյանը բերում է Աննա թագուհուն պոդվեսկաները։
Աննան հետաքրքրվում է՝
– Իսկ ո՞նց էր Բեքինգեմը
– Լավ էր – պատասխանում է դ՛Արտանյանը միամիտ
– ո՞նց թե լավ էր – զայրանում ու զարմանում է Աննան։ – չէ՞ր տանջվում։
– իհարկե տանջվում էր, այն էլ ոնց – ուղղում է իրեն դ՛Արտանյանը
Ու Աննայի դեմքին մեծ բավականություն է նկարվում
Ու գուցե մարդիկ մտածում էին որ դա լրիվ նորմալ է, կամ կանացի է, բայց ես միշտ տխրում էի դա նայելիս։
Ու հետո որ մեծացա հասկացա որ դա սեր չէր, դա խաղ էր։
Ու այդ պատճառով էր զզվելի։
Ես ուզում եմ չխաղալ։
ու տենց