յիմար բաներ ասեմ (իբր մնացածը յիմար չի)
ինձ էսօր երկու (ամբողջ երկո՛ւ) հոգի բզել են, որ հանդիպենք։
ու ես երկուսին էլ ասել եմ՝ չէ, կներես։
ու ինձ շատ լաւ եմ զգում դրանից։
ինձ թւում ա, պէտք ա շուտ տէնց ինձ պահէի։
որովհետեւ էն անարդար ա ու անհաւասար, ես իրենց նոյնիսկ չեմ բզի, զի գիտեմ, որ մէկ ա զբաղ են, կամ հաւէսս չունեն, ու մերժուելու եմ։
ու նաեւ երբ ինձ բզեն՝ միշտ պոչս թափ տալով վազում եմ։
իսկ իրենք վնեզապնը յիշել են քեզ՝ կամ տրամադրութիւն չունեն, կամ ուրիշ ընկերներն հասանելի չեն, կամ ինչ, մնացին ուրբաթ երեկոյեան մենակ, ու ես վերջինն եմ ում կարելի ա բզել, էական չի, բայց ինձ պէտք չի էդ վնեզապնը պահանջը։
արդար չի, աւելի լաւ ա մենակ լինել, մենակ զբօսնել ու լսել երաժշտութիւն, մենակ անել ինչ անում ես, բայց չլինել տէնց անհաւասար վիճակում։ ու չդնել ինքդ քեզ էդ վիճակի մէջ։ ու այդ ժամանակ գիտակցում ես, որ արժանավայել ես, որ չես նուաստացնում քեզ, ու լաւ ես զգում դրանից։
տէնց, իզուր էի առաջ բզւում։
ամաչում եմ որ բզւում էի, որ գնում էի։
տէնց չեմ ուզում։
մէկ էլ՝ սրանով ես նաեւ արձանագրեցի որ էդ մարդիկ չեն լինի իմ ընկերը, զի եթէ ես էս սէնց բաց գրել եմ, ես նաեւ չեմ ընդունի իրենց վարքագծի փոփոխութիւն, եթէ տէնցը լինի, սրանից յետոյ, չնայած չի լինի։
մենակ լինելն իրականում շատ յաճախ արժանավայել ա։ էդ նշանակում ա որ դու պատրաստ չես լինել նա ով կաս իրենց համար։ գուցէ դնում ես քեզ երազածդ տղայի տեղ։ բայց էդ ա, ուրիշ ի՞նչ կարող ես անել։ ուրիշը արժանավայել չի։ #ընկերութիւն #արժանավայելութիւն