ես կարծես թէ ջոկել եմ որն ա անպայմանական սէրը։ այն ա որ պայմանաւորուած ա մարդու էութեամբ, իսկ մնացածն արդէն էական չի։ նա տենց ծնուել ա, սենց ու սենց հակուածութիւններով ու սենց հումորի զգացումով, իսկ որ միջավայրում ա մեծացել, կարդացել ա թէ չէ, ոնց ա զարգացել, որ դասակարգից ա՝ արդէն էական չի։ կարող ա նա փիլիսոփաներին մէջբերելով չի կատակ անում, այլ գողական հեղինակութիւններին, կարող ա նա տեքստի հետ աշխատել չի սովորել, այլ ազատ ժամանակ անձեռոցիկների վրայ խզբզում ա, կարեւոր չի։ իր էութիւնը միեւնոյնն ա արտայայտւում ա ինչ֊որ ձեւով կախուած միջավայրից, ու այն կարելի ա տեսնել, ու ապա անհնար ա չսիրել։ ու դա էլ անպայմանական սէրն ա, կապ չունի ով ա նա, կապ չունի իր բեքգրաունդը, կապ չունի գրագէտ ա թէ չէ, կապ ունի էութիւնը, ու այդ էութիւնը տեսնելն ու նկատելը։ #սէր