մտածում եմ, որ երբ մենք մեզ լաւ ենք զգում, նկար անում, ու փոստում ինստագրամ, ու նոյնիսկ դրանից յետոյ լայքեր հաւաքում, էդ լայքողներից քանի՞սն են մեզ համար ուրախ։ մարդիկ էդքան վատ են իրենց զգում որ «նա հաւէս ժամանակ է անց կացնում, իսկ ես չէ» մտածելով, որ իրենց հետ կիսուելը անիմաստ է դառնում։ իսկ մենք ուզում ենք հենց լաւ պահերով կիսուել, որ էդ լաւ պահերը մի տեսակ «քոնֆիրմեյշն» ստանան, որ իրօք եղել են, չէ՞ որ առանց դիտորդ գուցէ եւ չեն եղել։
ելք, կարծում եմ կայ։ մարդիկ ինչ կան դա են, չես փոխի, իսկ այ մենք կարող ենք եւ ոչ միայն «այմ հեւինգ ֆան» տեսակի փոստեր անել, այլեւ նկարներ որ ցոյց են տալիս մեր ոչ այնքան գլամուր եւ գրաւիչ կեցութիւնը՝ առօրեայ նկարներ, քոմփաշն առաջացնող նկարներ, նկարներ որ ցոյց են տալիս ինչ մենակ ենք (բոլորս), ինչ չհասկացուած ենք (բոլորս), ինչ ուրախ չենք (բոլորս), ու որ էդ ընդհանուր առմամբ օկ է։
ու ապա ոչ կը մտածէն՝ թէ մենակ ես եմ վատ, բոլորը լաւ են, ոչ էլ նրանք ով շատ լաւ չեն, չեն մտածի որ էդ նորմալ չի, կիմանան որ ամենանորմալ մարդու վիճակն է, ու դէ ապրում ենք։
այնպէս որ #առօրեայ պիտակը պէտք է դարձնել թրենդինգ ինստագրամում։ ու տենց։