ուրեմն, մի անգամ մի տեղ գցած էի, իսկ կողքս խոսում էին մի քանի հոգի, տղա աղջիկ, ու բոլորը ակտիվ ու հավեսով, իրենցից գոհ, լուծում էին խոսքը անգլերեն բառերով։
այդ պատճառով իրենց տեքստը երկարում էր, ու «անել» բայը հաճախ էր կիրառվում, ասենք՝
— ես էլ «անգլերեն բայ» արեցի
կամ
— դու էլ «անգլերեն բայ» արա
Ու բնական է, որ սա ֆունկցիոնալ չէ, այսինքն՝ տգեղ է։ (ես կոնստրուկտիվիստների ու բաուհաուսի նման եմ սահմանում գեղեցիկը)
ինձ վատ իմացողներին կարող է թվալ՝ ես պետք է ուրախանամ, որ երիտասարդները համարում են անգլերեն բառերը ավելի «քուլ» քան ռուսերեն բառերը։
իսկ ինչի են համարում պարզ է՝ քանի որ արեւմտյան մշակույթը, եւ իրենց հանրամատչելի մշակույթի մասը անհամեմատ ավելի հարուստ եւ որակով է, քան ռուսական մշակույթի նույն հատվածը։
իսկ ես կարծում եմ, որ այդպես խոսելու ձեւը նկարագրվում է վուլգար (կամ ռամկաբարո) բառով։ ինչո՞ւ։
ո՞րն է վուլգարը։ սահմանենք՝
երբ մարդը կարծում է որ այն ինչ նա կա՝ ինչպես է հագնվում, խոսում ֊ դա «լավ չէ», կամ որոշակի, իրենց կարծիքով, «ստանդարտներին», չի համապատասխանում։
Հետեւաբար այդ մարդիկ սկսում են լինել ոչ իրենք, ավելի ճիշտ՝ երեւալ։ ու արդյունքում ստացվում է անհասկանալի ու անճաշակ։
Իսկ այն, ինչ կա՝ լավ է, ու փոխելու իմաստ չկա։
ասենք, երբ Գյումրեցին իր բարբառով է խոսում, ո՞ւմ մտքով կանցնի մտածել որ նա գեղցի է, կամ վուլգար։ Մաքսիմում՝ վուլգար/գեղցի մարդու մտքով։
Իսկ ես օրինակ միշտ հիանում եմ, երբ մարդիկ բարբառով են խոսում։
Ու ես կարծում եմ, այն որ Շուշիում, ասենք հյուրանոցի աշխատողները իրար մեջ խոսում են իրենց բարբառով, իսկ իմ հետ՝ պաշտոնական հայերենով — դա այդ հյուրանոցը դարձնում է պակաս հետաքրքիր իմ համար։
Կամ երբ հայերը ով ռուսերեն լավ չգիտեն, ի դեպ հին սերնդի, սովետի հայերը, ասենք ծիրանի ժամանակ ռուս հյուրերի հետ իրենց կոտրտված ռուսերենով են խոսում, երբ թարգմանիչը կողքը անգործ կանգնած է։ Չես կարողանում՝ նորմալ է, մի տանջի քեզ ու բոլորին։
Նույնը ռաբիսի մասնի կարելի է ասել՝ դա ժողովրդասան երաժշտություն չէ, ու ծագել է քաղաքում վուլգար շրջանակներում։
Այնպես, որ «քոմենթ անելը» բնավ «քուլ» չէ, երբ կա մեկնաբանելը։
Ես ինքս հաճախ եմ խառնում լեզուները, բայց ես դա անում եմ ոչ թե քուլ երեւալու համար, այլ քանի որ ես այնպիսին եմ ինչպիսին կամ՝ անգրագետ եմ, ու լիքը բառեր չգիտեմ։ Բայց համաձայնվեք, միտումնավոր անգրագետ ձեւանալը ինչ֊որ անիմաստ է։
Ավելացնեմ, որ վուլգարությունը, ինչպես շատերին թվում է, Հայաստանի առանձնահատկությունը չէ։ Այն, իմ կարծիքով, ահավոր շատ է եւ Ռուսաստանում, եւ Միացյալ Նահանգներում։ Այսինքն այստեղ էլ մենք առանձնապես չենք տարբերվում, հասարակ, նորմալ ազգ ենք, ակնհայտ է։
Իսկ գրում եմ սա որովհետեւ վիրտուալ ընկերներիցս ոմանք փաստարկ են բերում, թե բա կիրառվում է խոսքի մեջ, ուրեմն լավ է։ Չէ, այն որ մարդիկ կան, ահավոր են հագնվում, չի նշանակում, որ եկեք բոլորս այդպես հագնվենք։ Ոնց ուզում են, թող հագնվեն, խոսեն։ Իսկ ես չեմ էլ գնահատում,(դիսքլեյմեր) ես նկարագրում եմ այդ վարքագիծը/մշակույթը, այսպես, իմ արեւին հետազոտողի աչքով։
ու տենց