հա, իսկ այդ ռեժիսորը ասաց՝ տաս տարի առաջ էլ կար հնարավորություն տանը հոլովակներ սարքելու՝ ի՞նչն էր խանգարում որ անեին։
ու ես մտածում եմ՝ չգիտեմ։
կարգի՞չ չունեին։
մոտ տաս տարի առաջ դրանք դարձան հասանելի։
ես սա հավաքել եմ 200 մեգահերցանոց պենտիում էմէմիքս եւ 32 մեգաբայթ օպերատիվ հիշողություն ունեցող կարգչի վրա։ վինդովս իննսուն հինգի վրա (կայուս)
նկարել եմ ահավոր խցիկով։ ահավոր։
ու եթե ես կարողացա կարգիչ ունենալ, բանակից նոր եկած, ու պետականի պես աշխատավարձով, ու դեռ շանն էի պահում, ապա շատ շատերը կարող էին։
ապա գուցե ինտերնե՞տ չկար։
կա՜ր։
յութո՞ւբ չկար։
կա՜ր, ես մի ռուսական կայքում վիդեոներս լցրել էի, էլ չեմ ասում, որ ահավոր վատ որակով ֆրինեթի կայքումս կար։
բայց այն ժամանակվա ինտերնետը այսօրվա ինտերնետը չէր՝ կասեք
այո, այն ժամանակ չկային սոց․ ցանցերը։
ինձ թվում է, որ հիմա ամենալավ ձեւը մարդկանց գրավելորեւէ ոչ վնասակար միջոցառմանը, դա իրենց լուսանկարելն է։
եկեք գրքերով փոխանակվենք՝ չէ, հետաքրքիր չէ։
եկեք փոխանակվենք, անունը դնենք այսինչի օր, ու լուսանկարվենք։
դա արդեն փոխում է ամենը։
կլուսանկարվենք, մեզ կտեսնեն, որ կանք, որ նենց լավն ենք, նենց լավ բան ենք անում։
հուսով եմ տենց չի մեծ մասի մոտիվը։
հուսով եմ որովհետեւ չեմ ուզում հավատալ որ դա է։
ու տենց